ESTIGMA, V ESCEA

Unha obra de Manuel J. Maside

(Unha parada de bus. Nela agardan o fillo e unha muller maior. Non manteñen conversa algunha. Soa unha sirena por diante. Chega un home vello e séntase no medio dos dous)

Vello: Vai frío, non? Vai un frío do carallo.

(A vella ignórao. O fillo fálalle con amabilidade)

Fillo: (Sorrindo) Si, a verdade é que sopra ben.

Vello: Eu veño do cabo, e alí si que sopra, non se paraba, unha friaxe terrible. Debe d estar a nevar preto.

Fillo: Pode ser, é frío de neve. Alí na serra debe nevar, si.

Vello: Eu son de preto da serra, e de novo vin nevar moito. As saias dos montes, os cumes, todo branco. Eu tiven unha pulmonía de cativo que case voume para o outro barrio, pero saín cara adiante, penso que me fixo máis forte… (Mira ben para o fillo) Ti es de por aqui? Debes ser, claro, que falas o galego moi ben. Agora a xuventude non fala galego nada, é unha vergoña, é o noso. Eu fun un pioneiro, xa falaba distas cousas co Paquito de gobernante, xa dicía que hai que defender o noso, a nosa terra, lingua e costumes, porque se non, que somos? (Mirando para a vella) Verdade, señora? (A señora mira con noxo para outro lado, o vello segue a falar co fillo) Pois si, vai moito frío, xa o anunciaron no telexornal, que ía facer moito frío, para quedar conxelados (Ri) Ti de onde es?.

Fillo: De aquí, cabaleiro.

Vello: (Para si) De aquí, de aquí, claro… (De novo ao fillo) Sabes canto queda para que chegue o circular 3?

Fillo: (Mira no reloxo) Uns quince ou vinte minutos, tarda moito ese.

Vello: Si, tarda moito, tarda moito… Pois vou ao café da Rosa a tomar un cafeciño ben quentiño, cunhas gotas, que está máis rico (Ri e levántase) Ben, ata loguiño. Gracias, amigo. (Marcha da escena)

Vella: (Con cara de noxo) Cona, que pesado.

Fillo: (Sorrinte) Sen máis.

Vella: Este é ben coñecido, anda sempre por aquí, dando a tabarra, logo nin colle o bus nin nada, so fálalle á xente e bebe carajillos no bar. E as noites anda por aí bébedo perdido.

Fillo: Seino, teño falado con el máis veces, mais non se lembra de min.

Vella: E que se vai acordar? Entre o peneque que se pon e as maracas que lle soan no cerebro non se enteira de nada. As veces ata anda mexado. Que noxo…

Fillo: (Moi sorrinte) En fin, cousas que pasan, non todos somos perfectos, el está algo toliño o pobre, vostede é unha maruxa filla de puta… Todos temos o noso?

Vella: (Atónita) Que??

Fillo: Preguntouse se ten familia, ou se quizais está so na vida? Quizais non ten axudas, quizais pide esmola por aí para comer e beber, non terá moito, seguro. Pero vostede e as súas amigas maruxas fillas de puta so saben criticar, porque é moi divertido falar dos demais. Pensou que quizais ese home non ten diñeiro para pastillas da testa, nin ninguén que poida controlar que as toma.

Vella: (Anoxada e sorprendida ao mesmo tempo) Quizais… Pero tampouco é para insultar.

Fillo: Vostede estábao a insultar, non si? Dixo moitas cousas malas del.

Vella: Verdades!

Fillo: Verdades que nin vostede nin eu precisamos saber.

Vella: Estás tan tolo coma el! Esta conversa rematou.

(Pausa. Cada un mirando para un lado. O fillo, anoxado, volve á carga)

Fillo: (Anoxado) É que é a hostia, a puta hostia, un home con serios problemas ao que ninguén de nós axuda, e vostede so sabe polo a parir, cagoental! Non pensou nunca en axudalo?

Vella: Non, nunca pensei, non vou manchar as mans nese porco.

Fillo: Porca vostede! Eu tampouco o axudo, e faime sentir mal. Pero vostede, beata do cu, chámalle porco.

Vella: Non me sigas a insultar, que chamo á policía.

Fillo: Chame a quen lle saia do carallo! Vella porca.

(A vella fai ademán de irse)

Vella: E non son beata, creo en deus.

Fillo: Pois lea as escrituras, a ver que lle din de axudar ao próximo…

(A vella vaise maldicindo. Pausa. O fillo queda maldicindo para si. Aparece o vello de antes.

Vello: Ola, boas. Que frío vai hoxe, non?

Fillo: (Sorrindo) Si, a verdade é que vai moito frío.

Vello: Dende logo! Debe estar a nevar por aí preto.

Fillo: É frío de neve, si.

Vello: (Con un sorriso) Mira é que teño un problema, fun aí ao café da Rosa, a tomar un cafeciño con gotas, e esquecín a carteira na casa e non teño cuartos, e dinme que non me fían, disque me esquezo logo de pagar. Botáronme de alí como quen di. Se me prestaran un euro vinte, que é o creo que costa o café con gotas, se me puideras axudar, agradeceríacho moito.

Fillo: Non so o vou convidar, se non que voume tomar outro café con gotas con vostede. Que lle parece?

Vello: (Ca cara alumeada) Iso… Iso sería xenial…

Fillo: E cóntame que tal, falamos da vida, parécelle?

Vello: (Case mudo, abanea a testa) Paréceme, paréceme…

(Collen camiño)

Fillo: Fuma?

Vello: A un cigarriño non lle diría que non…

Fillo: Feito. Vostede de onde é?

(Marchan da escena. Apáganse as luces)