Archivo de la categoría: Poesía

Un poeta é aquel que albisca máis alá do seu crepúsculo e contempla as miúdas pingueiras de átomos solemnes que mudan a dor do contemplativo, a poesía é un refuxio para o antihéroe que entende o mundo mellor que ninguén máis non enturbia as augas para que parezan máis profundas. A algúns póñenselle os pelos de punta no solpor, outros, gardan o vacío existencial no seu corpo e mudan de pel se é necesario.
O poeta recita para sí mesmo a melodía da contracultura neste século que pide a berros unha transformación prudente. El naceu para ser destiño, para debuxalo, para ser o sinxelo interlocutor entre o ego e os atributos estoicos. O poeta non teme ser incomprendido, non pretende o rapsoda actual rimar en estructura metódica se non danzar arredor das palabras e erguer a testa ante a morte, sen medo, sabendo que non significa nada. A contracultura naceu para debuxar nas marxes das libretas, romper as estructuras do arte e elevar a calquera mortal a unha inspiración catártica xa sexa a partir de Rimbaud ou de Kiko Neves.

Pablo Gómez Portas

Poesía

A TRIBO NON ESQUECE

Deja un comentario

Rompéronlle os beizos para non falar

Do ceo do seu pensamento e para

Non escachar co ferro inmaterial das conquistas:

Deberíamos ameazar a nova estirpe,

Deberíamos arrincar a pel para adiviñar a cor dos  guerreiros,

Da tribo do noroeste da Iberia,

Así combatermos os mediocres dende os osos ate os músculos.

Para non ter medo a quen non ten ás

E romper ca ditadura da imaxe.

Nós, que sentimos unha discusión coma a guerra

A batalla do home contra historia,

Arredor do cemento que nos cuspe e clama vinganza,

Fillos da memoria dos antigos, que levaban o lume no peito

Fillos de Navia a quen adoramos

E quen santifica as nosas almas.

O viño que teña  sabor a sangue,

E a carne que aínda conserve a suor

Dos que non morreron por nós, se non pola súa bondade.

Non queremos pais modernos que esquecen o pasado

Coidemos das mans das nosas avoas como do refuxio

Interminable da sensible nova raza que romperá

No solpor o cárcere do seu instinto.

Somos animais contra os mediocres

Somos animais contra os mediocres

Somos ás engurras das mans das nosas avoas

Os ollos sapientes dos avós do século

E somos certeza de que nada vai mudar.

Para romper ca ditadura da imaxe

Non fan falla certezas,

 So odio a vertente tecnolóxica,

Seremos animais sen medo,

 a man esquerda Lois pereiro,

E na dereita o alento indomable de Pondal.

P.

Poesía

Poema de Uxía Rodríguez

Deja un comentario

Calo.

Pois non teño nada que dicir

Ou eso é o que din,

Os que dicir teñen.

E como eles así o din,

Acoigo as verbas e escoito,

Como asesinan liberdades

Beizos tinxidos da sangue

Dos heroes caidos, convictos

De contar como é o mundo

Cos seus ollos.

Escoito

,Frémitos dun soño caído

Gritos dese irreal paraíso

No que todos podemos falar

Sen medo e con fundamento

De como se sinten os latexos,

Do noso corazón ó andar.

Calo, Escoito.

Coitelos,

E ó seu fío cortar Verdades non-natas

Olladas novas

Que xa non poderán saír a pintar

Ó mundo como o ven.

ESCOITEI.

Xuro que escoitei

E que foi de tanto escoitar

Como deixei de escoitar

Pois o discurso dos que tanto tiñan que dicir

só dicía que eu non tiña nada que dicir.

Calei,

Escoitei,

E é agora cando falo.

Serei eu o preámbulo,

Que abra as portas,

Que rompa as cadeas,

O medo, a vergoña, a falsa moral, a política rancia

Que cree que nos pode controlar,

Limitar, Obrigar a calar.

FALAMOS.

Para que así eles poidan voltar a falar

Asasinar, criticar,

Tentar outra vez acabar

Con estas nosas verbas,

Mentres estas,

Fan ó mundo despertar.