Rompéronlle os beizos para non falar

Do ceo do seu pensamento e para

Non escachar co ferro inmaterial das conquistas:

Deberíamos ameazar a nova estirpe,

Deberíamos arrincar a pel para adiviñar a cor dos  guerreiros,

Da tribo do noroeste da Iberia,

Así combatermos os mediocres dende os osos ate os músculos.

Para non ter medo a quen non ten ás

E romper ca ditadura da imaxe.

Nós, que sentimos unha discusión coma a guerra

A batalla do home contra historia,

Arredor do cemento que nos cuspe e clama vinganza,

Fillos da memoria dos antigos, que levaban o lume no peito

Fillos de Navia a quen adoramos

E quen santifica as nosas almas.

O viño que teña  sabor a sangue,

E a carne que aínda conserve a suor

Dos que non morreron por nós, se non pola súa bondade.

Non queremos pais modernos que esquecen o pasado

Coidemos das mans das nosas avoas como do refuxio

Interminable da sensible nova raza que romperá

No solpor o cárcere do seu instinto.

Somos animais contra os mediocres

Somos animais contra os mediocres

Somos ás engurras das mans das nosas avoas

Os ollos sapientes dos avós do século

E somos certeza de que nada vai mudar.

Para romper ca ditadura da imaxe

Non fan falla certezas,

 So odio a vertente tecnolóxica,

Seremos animais sen medo,

 a man esquerda Lois pereiro,

E na dereita o alento indomable de Pondal.

P.