Calo.

Pois non teño nada que dicir

Ou eso é o que din,

Os que dicir teñen.

E como eles así o din,

Acoigo as verbas e escoito,

Como asesinan liberdades

Beizos tinxidos da sangue

Dos heroes caidos, convictos

De contar como é o mundo

Cos seus ollos.

Escoito

,Frémitos dun soño caído

Gritos dese irreal paraíso

No que todos podemos falar

Sen medo e con fundamento

De como se sinten os latexos,

Do noso corazón ó andar.

Calo, Escoito.

Coitelos,

E ó seu fío cortar Verdades non-natas

Olladas novas

Que xa non poderán saír a pintar

Ó mundo como o ven.

ESCOITEI.

Xuro que escoitei

E que foi de tanto escoitar

Como deixei de escoitar

Pois o discurso dos que tanto tiñan que dicir

só dicía que eu non tiña nada que dicir.

Calei,

Escoitei,

E é agora cando falo.

Serei eu o preámbulo,

Que abra as portas,

Que rompa as cadeas,

O medo, a vergoña, a falsa moral, a política rancia

Que cree que nos pode controlar,

Limitar, Obrigar a calar.

FALAMOS.

Para que así eles poidan voltar a falar

Asasinar, criticar,

Tentar outra vez acabar

Con estas nosas verbas,

Mentres estas,

Fan ó mundo despertar.