Enchida a miña alma

de pó magro e morna chuvia.

Os ósos bailotean na enteireza

da ladaíña que choro internamente.

Cismo no ocaso do meu ouro

a prateada pobreza do meu rostro.

Enxoito vou, dende nado,

de nimiezas infames que aborrezo.

Esgrimo un rezo vano e choro croios

pola presenza da miña aflixida ausencia.

Se fose eu vento grato,

ese mesmo ventoque desfolla as pónlas,

esquecería deste longo tempo,nesta hora,

derramando follas tristes sobre o Sena.

Cántolle á arxila na que estou moldeado

neste lecer de bagatela como a auga.

Esculpiume a azorosa pesadume

cuxa ignorancia fita empoleirada

a servidume para a que fun creado.

Ismael Fontán Pérez

Ilustración: Mar Ocampo