Archivo de la categoría: Estigma

ESTIGMA, III ESCEA

17 octubre, 2018 ORBALLO Deja un comentario

Unha obra de Manuel J. Maside

(O fillo chantado na mesma beirarrúa, pedindo esmola sentado no chan)

Fillo: Hostia, vaia día de merda, i enriba chove a cachón, isto é unha merda. Se non fose porque me botan do caixeiro cando abren a oficina botaba durmindo toda a mañá, total para isto

(Mírase a man e tira ao chan varias moedas de poucos céntimos. Olla ao seu redor. Entra en escena Charlie)

Charlie: Boas, meu amigo!

Fillo: Véseche moi ben, Charlie, fodiches onte ou que?

Charlie: Onte? Menuda tola!! Foime tocar unha pirada. Levoume do brazo a un baixo, falándome moi ben, e cando chego, un montón de tolos berrándolle a deus cousas moi raras. Vaia seita!! Se o chego a saber quedaba contigo.

Fillo: Pero fervíache a pirola, non si?

Charlie: Fervíame, pero non son tan guapo, soamente son un parvo, incrédulo, pero parvo.

Fillo: Menos mal que es ateo, que se te enganchan…

Charlie: Marchei de alí botando raios pola boca,chamáronme tolo, a min! Os tolos son eles, malparidos…

Fillo: I ela?

Charlie: Ela ría a cachón, a moi filla de puta. Fíxoo a propósito, seguro que quería gastarlle una broma ao xefe ou a algún dos pirados eses

Fillo: (Ri) Estache ben. Acaso pensaches que te ías liar cunha moza tan guapa e elegante estando na rúa? Iluso.

Charlie: A esperanza é o último que se perde, i eu non quero irme de putas.

Fillo: Porque non te chegan os cartos

Charlie: E por moral, non terei teito, pero non son un putero.

Fillo: Eses desa congregación xa non nos dan máis esmola cando pasen por aquí. (Ri)

Charlie: Pois que non dean, non lles pertencemos.

Fillo: Non lle pertencemos a ninguén

Charlie: A ninguén (Brindan con cuncas invisibles e botan a rir) Apetecíame un cubata, ter un pracer polo menos.

Fillo: Prefires iso a comer?

Charlie: Hoxe si. Comer está sobrevalorado. Ademais somos mendigos, non? O propio e beber a cachón, é o que pensan todos, que so bebemos ou metemos pola tocha, ou en vea. É o noso.

Fillo: Pero nós tomámolo con máis filosofía, e a nosa imaxe, que pasamos desas merdas.

Charlie: Bo!, por un día.

Fillo: Entón, o de hoxe vaise en cañas?

Charlie: É venres, non? (Comeza a bailar. Escóitase un berro de lonxe)

Berro: Tolos, drogados!!

Charlie: (Para de bailar) Ves? Tolos e drogados, por bailar! Só por bailar! Non temos nin dereito a bailar??

Fillo: O carallo, son uns fascistas.

Charlie: Vagos e maleantes somos. Nada máis.

Fillo: Mira, oxalá eles estivesen tolos de verdade, oxalá eles tivesen que foder a vida con pastillas, logo con psiquiátricos. Deberían vivilo un mes para sufrilo, malparidos, so un mes!

Charlie: Vivir na rúa, que soubesen o que é iso.

Fillo: Ven ao Paulo drogado todo día, pedindo por aí coma un noxento, insultando. Eles pensan que é unha elección, pero se caeu nas drogas caeu, non todo é culpa súa, sabe deus o que pasou na casa, todo o que tivo que vivir, non todos os drogadictos o son por snobismo, hai quen caeu porque a vida foi moi puta con eles.

Charlie: Pensan que somos uns apestados porque si. A cona que os fixo, e nin esmola dan. Non entendo a esta sociedade deshumanizada.

Fillo: Sabes o que lle diría a todos eses que pasan e miran con noxo?? (Berra á rúa) OXALÁ LLE PASASE AO TEU FILLO!! Iso lle diría, noxentos.

(Pausa. Os dous chocan as cinco, logo Charlie séntase ao carón do fillo e conversan)

Charlie: Sabes? No fondo da igual o que fagamos ou berremos, dar imaxe de tolos, ou de boa xente, vannos dar a mesma esmola, se nos ven e senten empatía daranche algo, e se non lle entras polo ollo, pois nada, seremos invisibles para eles inda que pasen cinco veces ao día diante nosa.

Fillo: E podes culpalos? Eles traballan, son produtivos, e nos non. (Pausa) Quero dicir, eles gáñanse os cuartos, e nos non, non facemos máis que por mala cara e por a man.

Charlie: E logo, ti queres traballar? Eu xa estou afeito a isto, non quero trocar.

Fillo: Eu non, eu inda teño esperanzas…

Charlie: Esperanza, que bonita palabra…

(Quedan pasmando uns segundos. Entra en escena Pepiño e séntase nunha esquina en silencio. Estende a man. Os outros dous quedan ollando cara el, que nin se inmuta.)

Fillo: Aí está Pepiño…

Charlie: O tolo de Pepiño, dirás…

Fillo: Non chames tolo á xente, a toda a xente que é algo diferente

(Pepiño fala con alguén imaxinario)

Pepiño: Ola Charlie, canto tempo! Xa facía que non nos víamos…

(Pepiño continúa a escoitar e falar, máis en silencio, mentres os outros dous falan)

Charlie: Pois ti dirás que non está tolo, pero, me cago en tal… (Move a man con violencia)

Fillo: Ben non está, pero leva moitos anos na rúa, so, é normal que desenvolvera cousas coma estas.

Charlie: Ti que es, psiquiatra?

Fillo: (Medio ido) Non, non son psiquiatra.

Charlie: Pero…

Fillo: Pero nada. Oxalá fose psiquiatra, de verdade, e dende fai moitos anos, dende neno. Pero non o son, non son máis que un pailán que non sabe nada, un desgraciado.

Charlie: (Cínico) Como está o patio… (Deixa ao fillo en estado de shock e vaise onda Pepiño, que segue ao seu) Pepiño! (Sen resposta, berra un pouco) Pepiño!! (Nada, máis alto, mentres toca o ombreiro de Pepiño) Pepiño!!!

(Pepiño esperta do seu soño e olla desconcertado a Charlie)

Pepiño: Que… que ocorreu?

Charlie: Foder, nada Pepiño, só viña a saudar.

Pepiño: Ah, pois grazas… (Míranse en silencio) E que?

Charlie: Que de que?

Pepiño: Non sei… Como vai?

Charlie: Ben, e a ti?

Pepiño: Fodido, máis ben. Non dan moita esmola ultimamente.

Charlie: Certo, mais ti andabas pola igrexa parroquial de Santa Susana, aí dicían que se daba ben a vida.

Pepiño: Estaba ben, ata que me botaron os romaneses Son moitos, era unha batalla perdida, non puiden volver dende fai un mes.

Charlie: E agora?

Pepiño: Agora que?

Charlie: Que agora como te vai, onde paras?

Pepiño: Ah… Pois vai fodido, botáronme os romaneses da igrexa de Santa Susana, agora ando por aí de caixeiro en caixeiro e pedindo nas portas.

Charlie: Xa… En fin vémonos.

Pepiño: Si claro, ata logo.

(Charlie marcha de onde Pepiño, que volta ao seu mundo. Charlie vai de novo onda o fillo, retoman a conversa)

Charlie: Pepiño coma sempre, na póla. E ti, meu? Xa se te pasou a merda da testa?

Fillo: Si, estou mellor, soamente estaba rallado. Xa sabes, a testa dá voltas e fode as veces.

Charlie: Seino, manter esta fachada non é sinxelo. Eu teño os meus problemas.

Fillo: En serio, “Charlie sorrisos” ten malos pensamentos?

Charlie: (Serio) Si, téñoos. Maldita sexa… non pensaches nalgún intre no día da redención?

Fillo: Para min o día da redención é cada día, cada día temos a oportunidade de redimirnos, e non o facemos, soamente ollamos á vida e lamentamos.

Charlie: Saloucamos coma aves a piques de morrer.

Fillo: Quizais xa non nos quede demasiado, non levamos unha boa vida.

Charlie: Ou quizais nos quede inda unha oportunidade para trocar de vida.

Fillo: Deixar de saloucar.

Charlie Facer algo por nós… (Suspira) Vivir…

Fillo: (Érguese) Vivir!!

(Quédanse coma estatuas, o fillo en pé, con face de esperanza, Charlie sentado ollando para el. Pepiño murmura para si. Apáganse as luces)

David Nóvoa Sequeiros — Fotog: David Novoa

Fotografía de David Novoa

Arte,Estigma,Teatro

ESTIGMA, II ESCEA

10 octubre, 2018 ORBALLO Deja un comentario

Unha obra de Manuel J. Maside

(O fillo medrou, é agora un mendigo duns trinta anos. Está sentado pedindo á xente que pasa pola rúa)

Fillo: Cago na cona, a xente non da nin un peso. Manda carallo, oxalá lles pasase o mesmo algunha vez!!! … Non, mellor non, isto non se lle desexa a ninguén. Pero, foder, un pouco máis de humanidade, un pouco máis de empatía. Son humano coma eles! Fillo do señor, cidadán dista cidade, inda que non sexa a miña levo xa moitos anos aquí.

(Entra en escena outro mendigo, Charlie)

Charlie: Cona, meu, que barallas so? Non che chega estar na rúa que tamén queres semellar tolo?

Fillo: Ao mellor dábanme máis cartos. Non, non!! Tolemia xamais. Pobre pero normal.

Charlie: (Senta onda el na beirarrúa) Ai meu, que mal estás da cachola.

Fillo: (Anoxado) Foder, Charlie, non estou tolo!!

Charlie: Tranquilo home, era unha coña.

Fillo: Pois con iso coñas cero.

Charlie: Vale, vale… (Pausa) Que tal a recadación?

Fillo: Hoxe mal, a xente está da virxe do puño.

Charlie: O de sempre, nin ca choiva se apiadan de nós. E iso que nós non o gastamos en drogas ou alcohol.

Fillo: Somos os limpos de espírito.

Charie: So lacazáns

Fillo: Non é iso, Charlie, non é so iso

Charlie: (Dálle unha palmada nas costas) Xa o sei, meu, sei as que pasaches, pero inda así algo lacazáns somos (Ri)

Fillo: Se a miña nai non morrera, máis ben se non se matara, eu non creo que estivese aquí.

Charlie: Seino, e o do teu pai e todo iso.

Fillo: Nin el quería manterme nin eu quería que me mantivese. Por iso marchei da casa e… En fin, sabes a historia de sobra, non vou seguir.

Charlie: Si, cóntala varias veces o mes, demasiadas veces ao mes (O fillo mírao con desprezo) Tranquilo, era coña.

Fillo: Que dixen antes? Hai cousas que coñas cero. (Pausa, quedan papando moscas) Ás veces pregúntome que lle pasaba pola testa a miña nai cando estaba así, mirando ao mundo en silencio.

Charlie: E ti, en que pensas?

Fillo: E ti?

Charlie: Primeiro ti.

Fillo: Nela, sempre nela. Desesperadamente. Non puiden axudala, nunca, fun un fillo pésimo.

Charlie: A cona, meu! Estou seguro de que fuches un fillo magnífico, deses de monumento.

Fillo: Ela si que era de monumento.

Charlie: E ti que? Prefires estar na rúa que vivir da esmola dun pai coma ese?

Fillo: Vivo. Vivimos da esmola de descoñecidos (Ri)

Charlie: (Ri tamén) Algunha non é tan descoñecida, pasan varias veces por aquí, xa podían deixar máis cartos.

Fillo: Precisamos unha moza.

Charlie: Ti sobre todo.

Fillo: E ti, non te fode! Botar un… xa sabes, un foguete e liberar emocións.

Charlie: Estaría moi ben, aforramos 50 euros cada un e xa sabes… (Ri)

Fillo: (Nas pavías) Unha que me quixese, que me dese cariño e calor polas noites, vivir nun pisiño e ter un gato chamado Lenin… Non sei, estaría ben…

Charlie: Estaría cojonudo, pero na nosa situación… un pouco difícil ligarnos a unha desas. A unha desas ou a calquera. (O fillo papa moscas) En que carallo pensas, na túa nai? Agardo que agora non (Ri)

Fillo: O amor é tan fillo de puta.

Charlie: A nosa vida é puta, non lle botes a culpa ao amor.

Fillo: Quixera ter a quen apertar. A vida así é unha merda. Temos que reformarnos.

Charlie: Como? Non temos un puto peso!

Fillo: Loitar por algo, quizais un traballo, empezar polo mínimo e ir medrando.

Charlie: Eu xa non podería, non teño ganas…

Fillo: Algo… Ter algo.

Charlie: (Tamén nas pavías) Darlle nos fociños á xente que nos ve aquí tirados, vernos na póla.

(Os dous quedan nas pavías, pensativos. Polas costas aproximase Xoana, membro dunha igrexa cristiá)

Xoana: (Moi sorrinte) Ola, estades ben? Pódovos molestar un intre?

(Os dous dan a volta de súpeto)

Charlie: (Sorrinte logo de ollar de arriba a abaixo a Xoana) Molesta, molesta canto queiras, que non temos nada que facer. (Charlie dálle a man)

Xoana: Eu son Xoana. (ao fillo, dándolle a man) E ti, como te chamas?

Fillo: (Dálle a man, sorrinte) Iso non importa.

Xoana: Teño pasado por esta rúa e a certas horas sempre estades por aquí pedindo esmola. Estades na rúa?

Charlie: Estamos, é o nosa humilde morada.

Xoana: Pódovos facer unha pregunta delicada? Consumides alcohol ou drogas duras?

Charlie: Non, somos moi sans. So tabaco, e por sibaritas (Todos rin)

(Xoana comeza a falar con Charlie, os dous moi sorrintes, pero non se escoitan as súas voces. O fillo levántanse e fala para si, mais ollando ao público)

Fillo: Charlie non vai foder con ela, dubídoo. Mais se o fai, alégrome por el. Eu sería incapaz de facelo, de ligar. Que lle ía dicir? So sei falar de tristuras, do amolado que estou. Son coma unha pataca podre, igual de interesante. Como desexaría ter alguén ao meu carón, os brazos da miña nai, os brazos dunha boa moza. Estou so, estou so… Non sei que facer… (Escóitanse risas de Xoana e Charlie. Vanse da escena. O fillo chantado coma unha estatua no chan) A ver se ven pronto a noite, poñerme ca manta a durmir contar estrelas, caer baldado e non espertar máis. Como me prestaría…

(Apáganse as luces)