ESTIGMA, II ESCEA

Unha obra de Manuel J. Maside

(O fillo medrou, é agora un mendigo duns trinta anos. Está sentado pedindo á xente que pasa pola rúa)

Fillo: Cago na cona, a xente non da nin un peso. Manda carallo, oxalá lles pasase o mesmo algunha vez!!! … Non, mellor non, isto non se lle desexa a ninguén. Pero, foder, un pouco máis de humanidade, un pouco máis de empatía. Son humano coma eles! Fillo do señor, cidadán dista cidade, inda que non sexa a miña levo xa moitos anos aquí.

(Entra en escena outro mendigo, Charlie)

Charlie: Cona, meu, que barallas so? Non che chega estar na rúa que tamén queres semellar tolo?

Fillo: Ao mellor dábanme máis cartos. Non, non!! Tolemia xamais. Pobre pero normal.

Charlie: (Senta onda el na beirarrúa) Ai meu, que mal estás da cachola.

Fillo: (Anoxado) Foder, Charlie, non estou tolo!!

Charlie: Tranquilo home, era unha coña.

Fillo: Pois con iso coñas cero.

Charlie: Vale, vale… (Pausa) Que tal a recadación?

Fillo: Hoxe mal, a xente está da virxe do puño.

Charlie: O de sempre, nin ca choiva se apiadan de nós. E iso que nós non o gastamos en drogas ou alcohol.

Fillo: Somos os limpos de espírito.

Charie: So lacazáns

Fillo: Non é iso, Charlie, non é so iso

Charlie: (Dálle unha palmada nas costas) Xa o sei, meu, sei as que pasaches, pero inda así algo lacazáns somos (Ri)

Fillo: Se a miña nai non morrera, máis ben se non se matara, eu non creo que estivese aquí.

Charlie: Seino, e o do teu pai e todo iso.

Fillo: Nin el quería manterme nin eu quería que me mantivese. Por iso marchei da casa e… En fin, sabes a historia de sobra, non vou seguir.

Charlie: Si, cóntala varias veces o mes, demasiadas veces ao mes (O fillo mírao con desprezo) Tranquilo, era coña.

Fillo: Que dixen antes? Hai cousas que coñas cero. (Pausa, quedan papando moscas) Ás veces pregúntome que lle pasaba pola testa a miña nai cando estaba así, mirando ao mundo en silencio.

Charlie: E ti, en que pensas?

Fillo: E ti?

Charlie: Primeiro ti.

Fillo: Nela, sempre nela. Desesperadamente. Non puiden axudala, nunca, fun un fillo pésimo.

Charlie: A cona, meu! Estou seguro de que fuches un fillo magnífico, deses de monumento.

Fillo: Ela si que era de monumento.

Charlie: E ti que? Prefires estar na rúa que vivir da esmola dun pai coma ese?

Fillo: Vivo. Vivimos da esmola de descoñecidos (Ri)

Charlie: (Ri tamén) Algunha non é tan descoñecida, pasan varias veces por aquí, xa podían deixar máis cartos.

Fillo: Precisamos unha moza.

Charlie: Ti sobre todo.

Fillo: E ti, non te fode! Botar un… xa sabes, un foguete e liberar emocións.

Charlie: Estaría moi ben, aforramos 50 euros cada un e xa sabes… (Ri)

Fillo: (Nas pavías) Unha que me quixese, que me dese cariño e calor polas noites, vivir nun pisiño e ter un gato chamado Lenin… Non sei, estaría ben…

Charlie: Estaría cojonudo, pero na nosa situación… un pouco difícil ligarnos a unha desas. A unha desas ou a calquera. (O fillo papa moscas) En que carallo pensas, na túa nai? Agardo que agora non (Ri)

Fillo: O amor é tan fillo de puta.

Charlie: A nosa vida é puta, non lle botes a culpa ao amor.

Fillo: Quixera ter a quen apertar. A vida así é unha merda. Temos que reformarnos.

Charlie: Como? Non temos un puto peso!

Fillo: Loitar por algo, quizais un traballo, empezar polo mínimo e ir medrando.

Charlie: Eu xa non podería, non teño ganas…

Fillo: Algo… Ter algo.

Charlie: (Tamén nas pavías) Darlle nos fociños á xente que nos ve aquí tirados, vernos na póla.

(Os dous quedan nas pavías, pensativos. Polas costas aproximase Xoana, membro dunha igrexa cristiá)

Xoana: (Moi sorrinte) Ola, estades ben? Pódovos molestar un intre?

(Os dous dan a volta de súpeto)

Charlie: (Sorrinte logo de ollar de arriba a abaixo a Xoana) Molesta, molesta canto queiras, que non temos nada que facer. (Charlie dálle a man)

Xoana: Eu son Xoana. (ao fillo, dándolle a man) E ti, como te chamas?

Fillo: (Dálle a man, sorrinte) Iso non importa.

Xoana: Teño pasado por esta rúa e a certas horas sempre estades por aquí pedindo esmola. Estades na rúa?

Charlie: Estamos, é o nosa humilde morada.

Xoana: Pódovos facer unha pregunta delicada? Consumides alcohol ou drogas duras?

Charlie: Non, somos moi sans. So tabaco, e por sibaritas (Todos rin)

(Xoana comeza a falar con Charlie, os dous moi sorrintes, pero non se escoitan as súas voces. O fillo levántanse e fala para si, mais ollando ao público)

Fillo: Charlie non vai foder con ela, dubídoo. Mais se o fai, alégrome por el. Eu sería incapaz de facelo, de ligar. Que lle ía dicir? So sei falar de tristuras, do amolado que estou. Son coma unha pataca podre, igual de interesante. Como desexaría ter alguén ao meu carón, os brazos da miña nai, os brazos dunha boa moza. Estou so, estou so… Non sei que facer… (Escóitanse risas de Xoana e Charlie. Vanse da escena. O fillo chantado coma unha estatua no chan) A ver se ven pronto a noite, poñerme ca manta a durmir contar estrelas, caer baldado e non espertar máis. Como me prestaría…

(Apáganse as luces)