Unha obra de Manuel J. Maside

---

(Unha parada de bus. Nela agardan o fillo e unha muller maior. Non manteñen conversa algunha. Soa unha sirena por diante. Chega un home vello e séntase no medio dos dous)

 

Vello: Vai frío, non? Vai un frío do carallo.

 

(A vella ignórao. O fillo fálalle con amabilidade)

 

Fillo: (Sorrindo) Si, a verdade é que sopra ben.

 

Vello: Eu veño do cabo, e alí si que sopra, non se paraba, unha friaxe terrible. Debe d estar a nevar preto.

 

Fillo: Pode ser, é frío de neve. Alí na serra debe nevar, si.

 

Vello: Eu son de preto da serra, e de novo vin nevar moito. As saias dos montes, os cumes, todo branco. Eu tiven unha pulmonía de cativo que case voume para o outro barrio, pero saín cara adiante, penso que me fixo máis forte… (Mira ben para o fillo) Ti es de por aqui? Debes ser, claro, que falas o galego moi ben. Agora a xuventude non fala galego nada, é unha vergoña, é o noso. Eu fun un pioneiro, xa falaba distas cousas co Paquito de gobernante, xa dicía que hai que defender o noso, a nosa terra, lingua e costumes, porque se non, que somos? (Mirando para a vella) Verdade, señora? (A señora mira con noxo para outro lado, o vello segue a falar co fillo) Pois si, vai moito frío, xa o anunciaron no telexornal, que ía facer moito frío, para quedar conxelados (Ri) Ti de onde es?.

 

Fillo: De aquí, cabaleiro.

 

Vello: (Para si) De aquí, de aquí, claro… (De novo ao fillo) Sabes canto queda para que chegue o circular 3?

 

Fillo: (Mira no reloxo) Uns quince ou vinte minutos, tarda moito ese.

 

Vello: Si, tarda moito, tarda moito… Pois vou ao café da Rosa a tomar un cafeciño ben quentiño, cunhas gotas, que está máis rico (Ri e levántase) Ben, ata loguiño. Gracias, amigo. (Marcha da escena)

 

Vella: (Con cara de noxo) Cona, que pesado.

 

Fillo: (Sorrinte) Sen máis.

 

Vella: Este é ben coñecido, anda sempre por aquí, dando a tabarra, logo nin colle o bus nin nada, so fálalle á xente e bebe carajillos no bar. E as noites anda por aí bébedo perdido.

 

Fillo: Seino, teño falado con el máis veces, mais non se lembra de min.

 

Vella: E que se vai acordar? Entre o peneque que se pon e as maracas que lle soan no cerebro non se enteira de nada. As veces ata anda mexado. Que noxo…

 

Fillo: (Moi sorrinte) En fin, cousas que pasan, non todos somos perfectos, el está algo toliño o pobre, vostede é unha maruxa filla de puta… Todos temos o noso?

 

Vella: (Atónita) Que??

 

Fillo: Preguntouse se ten familia, ou se quizais está so na vida? Quizais non ten axudas, quizais pide esmola por aí para comer e beber, non terá moito, seguro. Pero vostede e as súas amigas maruxas fillas de puta so saben criticar, porque é moi divertido falar dos demais. Pensou que quizais ese home non ten diñeiro para pastillas da testa, nin ninguén que poida controlar que as toma.

 

Vella: (Anoxada e sorprendida ao mesmo tempo) Quizais… Pero tampouco é para insultar.

 

Fillo: Vostede estábao a insultar, non si? Dixo moitas cousas malas del.

 

Vella: Verdades!

 

Fillo: Verdades que nin vostede nin eu precisamos saber.

 

Vella: Estás tan tolo coma el! Esta conversa rematou.

 

(Pausa. Cada un mirando para un lado. O fillo, anoxado, volve á carga)

 

Fillo: (Anoxado) É que é a hostia, a puta hostia, un home con serios problemas ao que ninguén de nós axuda, e vostede so sabe polo a parir, cagoental! Non pensou nunca en axudalo?

 

Vella: Non, nunca pensei, non vou manchar as mans nese porco.

 

Fillo: Porca vostede! Eu tampouco o axudo, e faime sentir mal. Pero vostede, beata do cu, chámalle porco.

 

Vella: Non me sigas a insultar, que chamo á policía.

 

Fillo: Chame a quen lle saia do carallo! Vella porca.

 

(A vella fai ademán de irse)

Vella: E non son beata, creo en deus.

 

Fillo: Pois lea as escrituras, a ver que lle din de axudar ao próximo…

 

(A vella vaise maldicindo. Pausa. O fillo queda maldicindo para si. Aparece o vello de antes.

Vello: Ola, boas. Que frío vai hoxe, non?

 

Fillo: (Sorrindo) Si, a verdade é que vai moito frío.

 

Vello: Dende logo! Debe estar a nevar por aí preto.

 

Fillo: É frío de neve, si.

 

Vello: (Con un sorriso) Mira é que teño un problema, fun aí ao café da Rosa, a tomar un cafeciño con gotas, e esquecín a carteira na casa e non teño cuartos, e dinme que non me fían, disque me esquezo logo de pagar. Botáronme de alí como quen di. Se me prestaran un euro vinte, que é o creo que costa o café con gotas, se me puideras axudar, agradeceríacho moito.

 

Fillo: Non so o vou convidar, se non que voume tomar outro café con gotas con vostede. Que lle parece?

 

Vello: (Ca cara alumeada) Iso… Iso sería xenial…

 

Fillo: E cóntame que tal, falamos da vida, parécelle?

 

Vello: (Case mudo, abanea a testa) Paréceme, paréceme…

 

(Collen camiño)

 

Fillo: Fuma?

 

Vello: A un cigarriño non lle diría que non…

 

Fillo: Feito. Vostede de onde é?

 

(Marchan da escena. Apáganse as luces)

Fotografía de David Novoa

Unha obra de Manuel J. Maside

---

(O fillo entra ben vestido nun salón. Colle un LP dun estante e colócao no reprodutor. Soa o Grace de Jeff Buckley. Cruza a escena e de enriba dunha pequena cómoda colle unha foto da nai, vaise ao centro da escena e séntase no centro, no chan)

 

Fillo: A vida… A vida salouca, fainos vibrar, afúndenos na lama, danos labazadas, e soa… soa coma vento contra os cristais da xanela, mentres nós, dentro do cuarto, suamos todos os nosos medos e esperanzas, amamos, sufrimos, dámoslle á testa mil voltas ata quedar mareados, vomitamos bile sobre a alfombra, en fin… vivimos metidos nun cuarto ínfimo sen ver máis aló das nosas narices, nada máis. (Pausa. Ponse a camiñar polo escenario) As veces, coma león engaiolado, dou voltas por este rectángulo que é o salón, cas xanelas pechadas, as persianas pechadas, que non entre nin saia unha pinga de luz, que a miña respiración se condense no ambiente. Que os meus pensamentos se produzan no ar e se agochen baixo os mobles. Eu so, sen ninguén, sen absolutamente ninguén. (Pequena pausa) Teño progresado, teño progresado moito, as cousas cambiaron moito, coma un poema, coma unha canción pequena que cabe coma presa de ar dentro do puño. A soidade é unha elección, non teño por que facelo, fágoo porque quero. E se me bebo unha cunca ou dúas de licor, que máis da? Os bares están aí para a xente que quere estar soa. Ela quéreme, penso que si, mais eu, ás veces, desexo estar so, coma estiven tantas veces no pasado. Lembrar os soños e as maldicións, lembrar… ou esquecer… (Pausa) Ela quéreme, mais eu non sei se… (Alguén se aproxima á escena facendo bastante ruído) Mellor calar.

 

(Entra en escena Xoana. Vaino abrazar con amor. Música en silencio)

 

Xoana: Ola cariño, que tal o día?

 

Fillo: (Forzando un sorriso) Ben, non me queixo, dende logo.

 

Xoana: (Preocupada) Pois non se te ve demasiado ben. A ver, bota o alento.

 

Fillo: Non quero.

 

Xoana: Non te vou rifar. (O fillo bótalle o alento. Ela escapa do cheiro a licor) Carallo, bebiches bastante.

 

Fillo: Só dúas copas.

 

Xoana: Non o parece. (Pausa) Cariño, tes que deixar de beber. Sei que o precisas, pero no fondo non o precisas. Agora levas unha boa vida. Para que enlamarse nesta merda?

 

Fillo: Sáeche a vena cristiá (Ela anóxase e dálle as costas) Perdoa, Xoana, perdoa cariño, non cho dixen por mal. Pero é que ti non comprendes, preciso esas copas! Precísoas!! Preciso derramar bágoas nesa puta cunca, e bebelas mesturadas co licor, so así paso os días.

 

Xoana: (Dáse a volta, inda medio anoxada) Moi poético.

 

Fillo: (Decepcionado consigo mesmo.) Prefiro dicilo así que dicir que se non bebo éntrame a ansiedade, que devezo polo puto licor, que non entendo as tardes sen estar bébedo. Gústache así? Eu prefiro a outra forma.

 

Xoana: (Triste) Deste modo es máis sincero.

 

Fillo, É unha merda de todas formas. Avancei moito? Son un mantido e un borracho, un capullo integral.

 

Xoana: Pronto atoparás un emprego bo, e aportarás cuartos á economía desta casa. Non desesperes, todo ha de mellorar.

 

Fillo: Como?

 

Xoana: (Comprensible) Estás indo a bastantes entrevistas, antes ou despois chamarante dalgún sitio…

 

Fillo: (Ca testa gacha) Fai dúas semanas que non vou a ningunha.

 

Xoana: (Sorprendida) Que??

 

Fillo: Boto as tardes nas tabernas do centro, bebendo cos vellos e discutindo de política e fútbol.

 

Xoana: Pero si nin sequera che gusta o fútbol…

 

Fillo: Pero o licor si, Xoana, o licor si, e cando estás bébedo queres falar de calquera cousa, pero falar. Tería conversas co mesmo Hitler se fose preciso. Ese non é o caso, o caso e que bebo coma un condenado a pena capital antes de entrar no corredor da morte. Non teño outra ambición na vida máis que beber polas tardes e non sentirme no meu corpo xamais. (Xoana está en shock) Se tivese mil millóns de euros gastaríaos so en alcohol. Coma meu pai son un borracho, e coma miña nai non sei afrontar a realidade, seméllame demasiado difícil. Imposible.

 

Xoana: Pero estou eu, é que non che importo un carallo?

 

Fillo: Impórtasme! … Non sei, quérote, ti me queres. Pero non sei se isto é vida para min. Na rúa non bebía porque non tiña cartos, e agora que teño cartos so sei beber, nunca facer algo de proveito. Non sei se isto é vida para min. Quizais debería volver á rúa e morrer nunha esquina de frío no inverno…

 

Xoana: Pero, como podes dicir iso??

 

Fillo: (Berra) É o que sinto! É o que sinto, carallo!! (Máis calmo) Non sei cal é o meu sitio na vida (A Xoana as bágoas percórrenlle o rostro) Sabes? A miña nai díxome unha vez, chorando, que era unha filla de puta. Era a mellor persoa que vin na miña vida, así que se ela é unha filla de puta, eu so merezo morrer esquecido por todos.

 

Xoana (Chorando, perplexa) Non… non sei como podes dicir… iso… Non es feliz ao meu carón?

 

Fillo: Penso que está claro que non.

 

Xoana: Queres morrer?

 

Fillo: (Respira fondo) Non é iso, só é que non sei que facer, non o sei, a vida leva dándome polo cu dende que nacín. Non sei que facer.

 

(Pausa. Dan voltas pola escena mentres reflexiona, e volven ao mesmo sitio, máis calmados e sen bágoas)

 

Xoana: Cando estaba na seita esa, coma ti lle chamas, vin moitos casos semellantes ao teu. Quería involucrarme, pero non podía, simplemente dábame igual a xente. Ata que te coñecín a ti, e todo cambiou. A ti si que quero axudarte, non sei como, pero atoparei a forma.

 

Fillo: Acaso pensas que teño solución?

 

Xoana: Por que non? Es un humano, todos podemos trocar de modo de ser. Ti estabas na rúa, pensabas entón que poderías saír?

 

Fillo: Sinceramente, soñeino moitas veces, pero nunca crin que fora posible.

 

Xoana: Pero pasou, non si?

 

Fillo: Só porque ti quixeches, non porque eu puidera.

 

Xoana: Eu tirei todo o que puiden de ti, pero si non tiveras posto do teu lado, non tería ocorrido. Es unha persoa cunha vida tráxica, pero por iso debes ter máis ganas que ninguén de bendita normalidade.

 

(Pausa)

Fillo: Ti inda cres en deus?

 

Xoana: Nun deus á miña maneira, pero non no que me ensinaron coma única realidade posible.

 

Fillo: E ti pensas que crer en deus podería axudarme a saír disto?

 

Xoana: Podería, pero non o precisas. O teu ateísmo é ben fundado, por que trocar? Tes que crer en ti mesmo, que es o que vives no teu corpo e alma, só ti podes saír disto. Se queres podes ir a alcohólicos anónimos, quizais…

 

Fillo: Quizais que.

 

Xoana: Quizais axudaríate compartir as túas experiencias e medos con xente que pasa polo mesmo.

 

Fillo: Non preciso deprimirme máis, grazas.

 

Xoana: Non consiste en deprimirse, se non en sentir que non es o único, que estás acompañado na loita de saír do alcohol.

 

Fillo: Non preciso diso para saír, podo facelo so.

 

Xoana: E tesme a min.

 

Fillo: (Pensativo) É certo. (Pausa) Como reparaches en min?

 

Xoana: Non sei, algo terás. (Ri)

 

Fillo: Gústame verte rir.

 

Xoana: Non te poñas meloso, non é a túa actitude nin o teu espírito.

 

(Ao fillo cáelle unha bágoa pola face mentres, ao fin, sorrí. Abre os brazos e Xoana cae neles, nunha aperta sincera)

 

Fillo: Cheguei a pensar que non deberías estar ao meu carón. Que erro, precísote moito. Vaia pecado, blasfemia.

 

Xoana: Todo ha de ir mellor, xa verás…

 

(Quedan fundidos nunha aperta mentres soa Dream Brother de Jeff Buckley. Apáganse as luces)

Fotografía de David Novoa