O medo supérase co fluir da noite , na soidade penetrable da noite, cando podemos meter un pe no bosque sen sentir nada máis que bosque e nada menos que oscuridade…
Na zona norte italiana, concretamente en Cirimido, nunha pequena vila que se atopa a uns poucos kilómetros dos alpes suízos, un rapaz de once anos cunha inquietude un tanto particular polo mundo da imaxe, fascinado pola televisión e deleitado pola elocuencia sonora da radio, pídelle aos seus pais que lle regalen unha cámara de vídeo.
Súa nai e seu pai, un ebanista propietario dunha pequena empresa, sorpréndense polo interese do seu fillo, xa que o máis normal e que os nenos reclamen presentes como unha bicicleta ou xoguetes máis convencionais acordes a súa idade. Para Simone, o protagonista desta historia comeza así unha experimentación brutal, un xermen de ideas esbarállanse na súa cabeza. O aparello de vídeo comeza a rodar e a suxerir novos ambientes impredecibles baixo a mirada do cativo que agora pode observar dende fora o transcurrir da súa vida e do seu entorno. Esperta no seu sorriso a substancia vital que fai que a cámara mini VHS forme parte inapelable da sua infancia. Simone utiliza o vídeo como elemento de escape dunha sociedade, a italiana , ainda moi arraigada aos preceptos cristiáns e se cadra un tanto victimistas cos que o galego de corazón quere romper, escachar , crear novos mundos en representación visual. Simone desexa xogar coa seriedade e responsabilidade que lle esixe semellante regalo e evocar zecais ao amor co que Salvatore, o eterno namorado do cine en Italia , realiza as súas primeiras composicións en Cinema Paradiso, filme que coincide no tempo coa súa infancia, e que garda un símil fermoso coa aventura cinematográfica de Saibene.
Chegada a adolescencia, comeza a búsqueda de novos camiños, Simone deixa aparcado o video para enfrontarse a música, a fotografía e mesmo a literatura. Nesta última vertente vaise a atrever a escribir poesía, interésase polo verso libre, por un movemento de transgresión literario que nace nos estados unidos nos anos cincuenta e que será semente do auxe hippie dos sesenta; a chamada xeración beat, que se refire a unha xeración cansa, aborrecida da idea material do soño americano, da invasión económica aos paises en vías de desenrolo, da falta de verdadeira liberdade que ten como bandeira a producción en baixo coste. Esta xeración, a beat, é fundamental para Saibene e vaille servir ao xoven apaixoado pola literatura de motor e camiño literario. Empápase dos conceptos que propón Henry Miller, o pai da xeración beat, e do cal Simone, se namora da súa forma de escritura. Fascínanlle tamén outros autores desta xeración coma Kerouak, Borroughs, Allen Ginsberf, ou Ferlinguetti. Deste último atopo un verso consecuente co feito da súa posterior fuxida a Galicia, e no cal, o derradeiro poeta beat, dirixíndose ao espíritu malgastado dos Estados Unidos afirma en Lástima de Nación:
“Lástima de la nación que no alza su voz
excepto para ensalzar a los conquistadores
y aclamar al agresor como un héroe
que aspira a gobernar el mundo
por la fuerza y la tortura
Lástima del país que no conoce
ningún otro idioma salvo el suyo
ni otra cultura más que la propia”
Aos dezanove, foi o seu primeiro contacto con Galicia. Unha visita que se fixo por casualidade, aproveitando a viaxe que un curmán, “deses que só ves nas fins de ano”, realiza a capital galega. “Compostela foi unha reveleación” afirma o director galego, o cal coñecerá San Andrés de Teixido, froito da casualidade de atoparse con dous estudantes en prácticas, que o convidan a facer unha entrevista na que Saibene se fai pasar por peregrino (sinopse). Durante este primeiro contacto con galicia, o libro de referencia para Simone é Demian de Herman Hesse, o cal o acompañará durante toda a viaxe. O trance hipnótico de Demian na novela e a xeración dos fillos de Caín, ábrelle as portas a outra visión do mundo onde a sinxeleza non é simpleza e os homes parécense máis ao seu tempo que o seu pai como diría Guy Debord. Xa coas pilas cargadas voltará a Italia coa sensación de cumplir o propósito da súa vida. Fascinado pola xenerosidade galega, Simone, o poeta do cine, está agora cargado de sensacións que lle evocan ás imaxes oníricas que durante a infancia e adolescencia o acompañaron nos soños recurrentes da foresta galega, un feito que medra no seu interior e que o vai a levar a unha creacción audiovisual entusiasmada.
Anímase logo a realización dunha reportarxe a un músico, veciño e bo amigo en “Contrappunto: Gabriele Carpani, contrabbassista”, ao tempo que comeza os seus estudos de Ciencias da comunicación. Na etapa universitaria Simone vaise a atrever tamén a rodar unha curtametraxe “Il furto della zucca” para logo rematar a licenciatura cunha tese titulada; “Para unha xeografía do cine. A rexionalización do cine español: o caso de Galicia” no que fala do cine galego en galego, recupera entre outros a Chano Piñeiro, o director ourensán que se atreveu con filmes coma Mamasunción ou Os páxaros morren no aire e que conta ademáis na súa filmografía coa famosa Sempre Xonxa. No 2007 dirixirá Simone “Retorno a San Andrés” coma homenaxe a aquela primeira visita que se lle deu por casualidade. No 2009 comeza a súa estadía en Ourense, a cidade atrapao e catro anos despóis produce a sua primeira longametraxe; 9 ondas , filme no cal aparece parte da súa esencia como director e forasteiro na nosa terra, un seudónimo de Saibene que peregrina na búsqueda de sí mesmo, un the man from earth a galega. Falar de Simone Saibene é falar de prudencia, de aprendizaxe, dun home que escoita coa “orella verde” e que sabe diferenciar entre intelectual e pedante coma un soplo e un esbirro.
Pablo Gómez Portas
Revista de cultura e sociedade 
Un comentario en “The man from Italy: Simone Saibene.”