Luces da cidade, conmoción,
entre uns e outros á cidade desvírgase,
promoción,
marketing doloroso de nubes e lumes,
e nas miñas mans unha póla de salgueiro
que uso como látego.

Desviación
dos outos ollos que nos miran
dende á revolución kafkiana.
Risas, sorrisos,
do quente espazo entre ti e min.
Amor sexual, antollo de guerra,
suoroso carmín no pescozo,
sonoro orballo, camiño de brétemas, e quizais
tan só quizáis,
po nos oídos que antes escoitaban.

A revolución óllanos coma aos fillos desherdados,
somos bendita vergoña da luz,
e todos xuntos proclamamos
vida e morte da poesía.

Autor: Manuel Jorge Maside Salgado

Fotografía: David Nóvoa Sequeiros