De onde eu son hai unha chaira infinita

os invernos cristalízanse a ras da nosa pel

hai unha lingua de río que lame

a cicatriz dunha lagoa

que teme ó verán e súmese

negándose a sí mesmo

acumulamos as xeadas

en entroido chamamos á morte

e facemos escarnio dela

son de sol e herba seca

de sombras de cegoñas

e falcóns sobre os regos

son de máis ceo que terra

-ceo infinito-

de terra meticulosamente cuarteada

por liñas rectas que se cruzan

o equivalente ás constelacións

son de hortas que reclaman auga

e de colleitas inundadas

son de cadáveres de animais que podrecen

ó sol á beira dos camiños

a chaira é un mar invertido.

Autora: Lourdes Blanco

Fotografía: Cris Armadanzas