O día pasaba tan lento
coma a sede de tres meses sin foder.
Pero cando chegaba a escuridade da noite,
alumeaba a miña vida sen sentido.
Vamos, vístete!
Píntate coma a morta máis viva,
ponte o sorriso, agocha os cabeiros
para o momento de ataque.
Coma un vampiro sedento de alcohol,
que absorbe pescozos desamparados.
Necesito saciar as miñas gañas de chorar,
necesito converteros laios en orgasmos.
Cunha pirola dentro
o baleiro está máis cheo.
Vamos, métema!
Logo de pasarche o veleno,
daraste conta de que estou máis morta
que as flores do cemiterio
o día de todos os santos.
Vamos, vístete! Imos foder licántropos.
Agóchate, ponte a máscara,
que non saiban que os vampiros,
foron persoas unha vez…
Antía Alberte Maneiro
Para saber máis:
Revista de cultura e sociedade 