Autor: David Conde Seoane

Fotografía: Andrea Pérez Justo

Hai historias que teñen un camiño singular. A disputa acontecida nas súas entrañas é un acto doloroso en moitas ocasións, máis preciso paradoxicamente na maioría dos casos para afianzar o treito percorrido de cara a un futuro máis próspero.  Este texto sacado do contexto dunha canción especial e sensible, así o refuta…

As follas caducas van anunciando coa súa cor a fin dunha etapa. 

A árbore, agradecida, vai deixando que caian ó chan unha a unha, ata desprenderse  por completo de todas, servíndolle de manto e alimento, para o ano seguinte seguir forte e ter novas follas.

Ese alimento estará por sempre na súa savia, e determinará o seu crecemento, pero nunca significará un lastre na súa vida.

Será algo que a enriquecerá, e lle axudará a afrontar o seu futuro con toda a vitalidade do mundo, e comezar así un novo ciclo.

Non existen verbas suficientes para gabar unha das mentes máis curiosas i eficientes que puiden atopar no meu camiñar. Non existen palabras axustadas a un sentimento que queima coma o lume por dentro. Non existen metas programadas, pero o bonito é que facemos un camiño no que só hai dúas pisadas. Si que existen ese tipo de miradas que esbozan un sorriso e actitudes esperanzadas. Si que existen estrelas nas que orbitan vida nos planetas e almas animadas. Si que existen feitizos de meigas e fadas, que son o que son sen ir maquilladas. Do que dubido da súa existencia, é dos erros cometidos no entramado raro dos amoríos, pois quen sabe se en realidade non foron máis ca un regalo do destino…