Vertixe. s,f. Supoño que será ese o apelido máis apropiado para este día de agosto que
xa é máis noite ca día, que xa é máis vello ca mozo.
A vertixe típica de ter aínda os dedos repousando na contraportada do último libro que
devoraches, saboreaches e no que te perdiches ata agora.

 Porque agora e ágora. Ágora é agora.

Un aberto sen apenas lindes ou cun único linde no que te atopas á espreita do que fique
baixo el. Supoño que será a mesma sensación ca do escritor cando fai acrobacias na
primeira liña da páxina en branco… cando só atopa unhas poucas letras nas que
suxeitarse sobre un océano de palabras…
sobre un deserto de certezas.

 Autora: Natalia Umpiérrez Suárez

Fotografía: David Novoa