El bate as ás no chan e sinte a herba mollada

Pingado de auga doce dende o pico ate o ventre

Logo da treboada e das alturas

E do vento hoxe imprevisible.

(Vento frío , el abre os ollos)

Escoita o son que se precipita alén, na canteira,

Entre a néboa e o recordo.

(Vento e choiva, el abre e pecha os ollos).

Recende a lamprea cociñada,

A viño,

Que baixa da gorxa ate o ventre

Picando cos beizos o peixe

que sabe a area doce.

Bicando cos beizos o peixe,

esquécese,

Da choiva, das ás, dos voos, do vento e da herba.

Ogán Domínguez

Fotografía: Laura Blanco