Autor:  Philip Jeffries

Película italiana, do ano 2013, dirixida por Paolo Sorrentino, director dese mesmo país, e un dos mellores da actualidade, que se consagrou de forma definitiva con esta longametraxe, coa que conseguiu levarse o Oscar a mellor película de fala non inglesa (gañando cunha xustiza coma poucas veces se vira na historia deste galardón), así como unha considerable cantidade de moitos outros premios, arrasando con todo coma se un elefante nunca cristalería fose.

A gran beleza supón toda unha análise da condición humana, a través do seu personaxe principal, Jep Gambardella, interpretado cunha mestría absoluta por Toni Servillo, na que era a carta colaboración do actor con Sorrentino, levando a cabo un traballo moi difícil de superar.

O que a película nos mostra é unha absoluta crítica á falta de reflexión acerca dun mesmo, sendo o personaxe de Jep o único que sempre se analiza con sinceridade, existindo no resto da xente que pasa pola pantalla unha evasión da realidade e falta de consciencia moi destacables.

O noso protagonista sabe sobre si mesmo que, ao igual que o resto das persoas que o rodean, está baleiro, e por iso mesmo non se coloca nunca nin nunha posición de aconsellar nin de darlle leccións a ninguén. O escritor leva de forma continua, na súa vida social, unha máscara que só en moi contadas ocasións quita, algo que unicamente fai para dicir catro verdades cando o considera necesario, coma nesa marabillosa escena coa súa colega nunca das súas habituais reunións de terraza, á que deixa completamente retratada, ante a estupefacción do resto dos presentes.

As persoas coas que comparte o seu día a día pertencen a unha clase social media – alta ou alta; que buscan pasar por e pretenden ser intelectuais, a pesar de non ter realmente nada que dicir, non facendo máis que aparentar. Jep supón unha especie de nexo de unión entre todos eles, sendo algún tipo de centro do círculo das súas amizades, observando dende o que para o espectador é un chanzo por riba, pero sen verse nin sentirse superior con respecto ao que internamente critica.

A pesar de todo isto e do pesimismo que encontramos ao longo da película, o director non renuncia en determinados momentos a un moi escuro sentido do humor, reflexando a realidade dunha maneira que, por momentos, cae no máis amargo da existencia humana, pero sempre coa posibilidade de incluír ese comentario irónico capaz de quitarlle algo de gravidade ao asunto.

Falar de A gran beleza é falar da fermosura. Da arte. Da decadencia. E tamén o é falar de nada, sendo en moitos momentos un ensaio acerca diso mesmo (tema ao que tantas veces lle da voltas o propio Jep), con conversacións entre decadentes persoas adiñeiradas que pretenden facerse pasar por intelectuais e que non poderían ser máis vanas.

Con respecto a esa fermosura, poderíamos dicir que o protagonista, ao mesmo tempo, atópase inmerso na procura continua desa gran beleza que lle conceda un sentido a súa vida e, nun segundo plano, permítalle volver a escribir (a pesar de que, en moitos sentidos, rendeuse con respecto a iso moito tempo atrás); esa mesma que viu nun momento do seu pasado, quedando gravada na súa mente para sempre.

A gran beleza supón o salto definitivo da vida mesma á pantalla de cine. Da que leva, principalmente, o sector da sociedade máis adiñeirado e vacuo, pero tamén, ao mesmo tempo, constitúe un ensaio sobre a vida de todos nós, así como das trampas a evitar se non queremos terminar da mesma forma, sen importar a condición social de cada un.

A película supón unha homenaxe á cidade de Roma, coma xa o fixera no seu día Fellini, director do que hai moitos ecos na obra de Sorrentino, pero mantendo sempre este último un estilo ao 100% persoal. Vemos na gran pantalla unha fotografía da cidade, mostrándose en todo o seu esplendor o marabilloso da mesma, pero sen deixar de destacar, ao mesmo tempo, a súa parte máis decadente.

Cando un remata de ver A gran beleza, tarda uns intres en volver ao mundo real, aínda fascinado por ese belísimo retrato e perdido no universo que acaba de ver na gran pantalla, seguindo completamente atrapado nese último percorrido pola cidade, reflexado nun marabilloso plano secuencia, desprazándonos polo río Tíber. Iso mesmo foi o que me ocorreu a min cando a película chegou ao seu fin na sala de cine. Como abandonar o recinto nese momento? Como facer algo que non fora continuar a darlle voltas á película que acababas de ver?

As boas historias, cos seus correspondentes personaxes, quedan na memoria de quen as ve, tanto neses momentos posteriores coma para sempre.

Nas sucesivas visualizacións, a un continúa a ocorrerlle o mesmo. Os momentos posteriores ao remate da película son coma estar noutra parte, nun mundo distinto. Porque si, A gran beleza é unha desas películas ás que merece a pena volver unha e outra vez, tanto pola súa calidade cinematográfica como polo feito de que, en todas e cada unha das ocasións que o fagas, vas a atopar novos detalles que se te pasaron na vez anterior, sendo completamente imposible o cansarse dela algunha vez. Son máis de dúas horas de duración que non queres que rematen nunca e ás que terás ganas de volver unha e outra vez.

Sorrentino alcanza a facer, con esta película, unha obra mestra que entra, de forma directa, na historia do cine, a base de ser, de principio a fin, pura arte. O director demostraría, de forma posterior, que o logrado con esta longametraxe non fora casualidade, levando a cabo outros proxectos como A xuventude, herdeira directa do espírito de A gran beleza, sendo un filme que moita xente criticou por iso mesmo, ou The Young Pope, un dos mellores e máis revolucionarios proxectos que tivemos en televisión de forma recente, e no que agora anda a traballar de novo para darlle unha segunda parte.

Un artista singular, do que esperamos recibir moitas outras alegrías no futuro, e que con esta A gran beleza alcanzou unha cota de calidade que lle fará ter que pelexar moito se nalgún momento quere superala. Unha película que marca época, coma xa o fixera La Dolce Vita 50 anos atrás, e que, convencido estou, aumentará a súa lenda, aínda máis, co paso do tempo.