Alba Reigada

---

Xa está todo dito, escrito, analizado…non vos vou descubrir a pólvora con este artigo, nin vos vou facer unha predición por moito que sexa de terra de meigas. Pero fareivos unha curiosa comparativa que espero que vos leve a reflexionar.

….

Hoxe vivimos a primeira moción de censura que prospera en democracia en España. Houbo un acordo maioritario da cámara, (a Sánchez aínda lle sobraron votos) con 180 síes que soaron forte no hemiciclo e que nombraron a un novo presidente e destituiron ao anterior.

Esa foi a realidade, está é unha posible interpretación:

Na película de ‘Tú a Londres y yo a California’ (The parent trap, 1998) dúas irmás xemelgas, Hallie Parker e Annie James, encóntranse cara a cara de casualidade nun campamento. Non saben da existencia da outra ata que se ven e son conscientes de que xa nada será o mesmo.

Hallie e Annie son moi diferentes. Descóbreno en multitude de enfrontamentos.

Pois ben, algo así pasou entre Sánchez e Rajoy.

Moi distintos entre sí, con traxectorias completamente opostas e con encontros, canto menos, incómodos.

Rajoy, vello gran xestor, presenciou toda a historia importante, de Alianza Popular primeiro e do Partido Popular despois. Home sen carisma, pero cuadriculado e de decisións meditadas. Igualiño ca Annie a xemelga pija da película, que se criara entre algodón e porcelana e que tiña un forte sentido do deber, pero falta de espontaneidade e toma de decisións.

Hallie, a xemelga impulsiva e simpática, vese representada por Pedro Sánchez.

Home que despuntou no PSOE coma un terremoto de altura de xogador de baloncesto (chegou a xogar no Estudiantes) e con rictus serio pero de fortes conviccións.

Moi distintos, sí. Pero moi iguais.

O cruce de camiños foi malo, de choque de trens, con velocidades distintas pero cun mesmo destino.

Hallie e Annie rétanse na película a unha loita de esgrima, e gaña Annie.

Na primera volta Annie/Rajoy gañou, recordades aquela foto na que o presidente lle negou o saúdo a Pedro Sánchez abrochándose a chaqueta? 12 de febreiro do 2016, momento no que o executivo de Rajoy facía ronda de contactos para conseguir os votos da investidura.

Esa imaxe representa a mala relación entre eles.

Na loita de esgrima, a gañadora clara foi Annie/Rajoy. Pero Hallie/Sánchez, devolveulle a xogada retándoa a tirarse ao lago núa. Cousa que fixo, para roubarlle a roupa despois.

Despois diso as xemelgas intercambiábanse na película. Annie ía a California e Hallie ía a Londres. Sóavos?

Sánchez está camiño da Moncloa e Rajoy irá cara Sanxenxo, xa sabemos como lle gustan os paseos por alí no verán.

No filme, as xemelgas encontrábanse de novo, os pais remataban xuntos e vivían “felices los 4” que diría a canción?

Pois ao fin, o máis importante é que os 4 grandes partidos (e os que sexan) poidan chegar a un diálogo produtivo, a unha transparencia absoluta, a unha corrupción cero e sobre todo a unha boa convivencia.

Hoxe pasou que ás veces hai un cese temporal da convivencia porque a relación non funciona. E outras veces, inténtanse terapias novas que poden resultar ou non.

Na película, o experimento das xemelgas é dun intercambio de papeis para coñecer mellor ao proxenitor perdido en cada caso e conectar.

Ti a Sanxenxo e eu a Moncloa.

Neste caso o proxenitor perdido, co que hai que conectar é o país.

Autor: Paulo Vila

---

Dende o inicio da guerra en Siria no ano 2011 son constantes as mentiras e a manipulación por parte dos medios de des-información occidentais co obxectivo de proporcionar unha visión completamente falsa do que realmente esta a suceder no conflicto que padece o país árabe.

Nestes 7 anos de guerra as forzas imperialistas, encabezada polos EUA, comprobarom como todos os seus plans para tumbar ao legítimo goberno de Bashar Al Assad fracasaron debido as eficazes operacións militares efectuadas polo Exército Árabe Sirio xunto cos seus aliados Rusia, Irán, Hezbollah, as milicias chiitas iraquís e fraccións palestinas, liberando os territorios controlados polos “rebeldes moderados” denominados así polos medios de des-información capitalistas pero que en realidade son grupos terroristas radicais islamistas cercanos a Alqaeda e ao wahabismo saudí e qatarí.

Tras as continuas derrotas dos grupos terroristas (Exército Livre Sirio, Al-Nusra, DAESH), o imperialismo obtou por facer unha brutal campanha de manipulación contra o goberno de Al-Assad, unha campanha que aínda que comezou xa dende o inicio do conflicto, incrementou-se ao ver como o goberno sirio ganhaba a guerra.

Esta campanha de manipulación e mentiras por parte de Occidente tén como principal obxectivo xustificar unha invasión militar no país por parte das forzas imperialistas. Calificar a Al Assad de “dictador”, de ser o culpable da guerra provocada polos imperialistas, tildar de “demócratas” aos terroristas financiados polos EUA, Israel e países membros da NATO ou responsabilizar sen ningunha proba ao goberno sirio de utilizar armas químicas contra o seu pobo, son algunhas das moitas mentiras que Occidente utiliza ca finalidade de enganar a opinión pública e xerar odio contra o goberno sirio, Rusia, Irán e os seus aliados.

Unha das mentiras que máis repercusión tivo foi a do suposto ataque químico de Al-Assad ao seu pobo poucas semanas despois de que o exército sirio xunto cos seus aliados lanzaran unha operación militar para liberar Ghouta Oriental, onde milheiros de sirios e sirias levaban anos secuestrados polos terroristas. No trascurso da operación militar Rusia alertaba de que os terroristas preparaban un ataque químico para acusar a Damasco de ser o responsábel e de que se trataba dunha maniobra máis para lexitimar umha invasión no país.

Os “Cascos Brancos”, tamén conhecidos coma Protección Civil Siria e que actuan nas zonas controladas polos grupos “rebeldes” afíns a AlQaeda, anunciaban o 8 de Abril un suposto ataque químico efectuado polas tropas de Al-Assad na zona de Douma, moi cerca de Ghouta. Nese momento os medios de des-información comezaron a difundir o comunicado dos Cascos Brancos sen contrasta-lo.

Tras a denuncia do falso ataque químico o 14 de Abril as tropas dos EE.UU, Reino Unido e Francia efectuan un ataque sobre territorio sirio, o principal branco foi o centro de investigación de Barzah, nas aforas de Damasco, considerado o núcleo de producción de armas químicas sirias.

Tanto as autoridades sirias como recentemente a OPAQ (Organización para a Prohibición de Armas Químicas) desmentiron este suposto ataque químico e afirmaron de que non existe proba algunha de que as tropas de Assad atacaran ao seu pobo, senón que se trata dunha falsa acusación e de que este ataque supón unha clara agresión injerencista a un país soberano. Certo é que non tén sentido que as tropas de Al Assad ataquen ao seu propio pobo con armas químicas tras liberar eses territorios do control dos terroristas.

Este suposto ataque químico por parte de Al-Assad lémbra-nos as armas de destrucción masiva en Iraq que nunca apareceron e ao igual que aconteceu con este país trata-se dunha nova falsa xustificación para invadir, saquear e arrasar Síria por parte do imperialismo.