Autor: Manuel Jorge Maside Salgado

Fotografía: David Nóvoa Sequeiros

De nome impronunciable
Que sei eu
Un cheiro á bravío, una cor coma o solpor máis belo
E os ollos
Que ollos
Inxectados en sangue, máis escuros
Coma a pel do carballo

Así era o amor, penso eu
Que xamáis quixen ferilo
Que ninguén veume nunca
Navegar sobre el
Pero sonoramente estreleime
Un violín non deixa de soar en min
E as verbas?
As verbas sobran
Este poema sobra
Os meus ollos rabúñanlle ao ceo
Pola perna rube un sentir vermello
E xa nada semella o que era antes

Tardei o infindo en entender as miñas verbas
Afogado no cotío
E saír a procurarte
Sempre será unha lembranza
Que tatexo en soños