Din que un humano pode reencarnarse noutro ser humano. Eu digo que por que non noutro ser vivo, nun animal ou nunha planta.

E coa mesma, á inversa. É máis, podo asegurar e aseguro que sei dalgún caso que o proba. O de Maruxa, sen ir máis lonxe.

Estou segura de que Maruxa, noutra vida, foi un carballo. Só iso xustifica que sexa tan forte, que aguante os golpes desta (puta) vida como os carballos do pé da súa casa que, tralo lume, néganse a unha morte tan covarde.

Maruxa foi a única irmá entre homes na Galicia rural de fai case nove décadas. Casou co Marcelino na eira da casa e, de viaxe de noivos, a lúa non lles deu para chegar moi lonxe.

Desa unión naceron dous homes e, antes deles, a flor máis bonita daquelas veigas do Condado. Na aldea a vida nunca era fácil, pero tampouco se acostumaba a ter aires de grandeza e así vivíase mellor.

Co paso dos anos, fóronse unindo novos membros á familia e comezaron a “brotar” novos gromos, case todos nenas. E calquera escusa valía para ocupar todos asentos daquel campamento base e celebrar, a base de comida e bebida farturentas, a vida.

E o fraco pero agarimoso corpo de Maruxa íase cubrindo das marcas que provocan o paso do tempo, o traballo no campo e as labores de matriarca declarada.

Pero a vida é caprichosa e egoísta, parece non levarse ben coa felicidade allea, sobre todo esa que non se consegue a base de talonario nin artificios. Canto máis pura é, máis lle molesta. E rebélase e dá un golpe na mesa. E o que deu na mesa da matriarca fóiselle das mans.

Rompeu a mesa e a onda expansiva secou á flor que había no centro. A flor que surtía a Maruxa da vitalidade que os seus anos xa consumiran. E pouco tempo despois, ese mesmo golpe quebrou a Marcelino, que a pesar de aparentar grande e duro como o granito, tiña un corazón demasiado delicado para semellante brutalidade.

 E Maruxa murchou, tanto que por momentos parecía que ía colgar o mandil e ir detrás dos seus. Pero non o fixo, sumou engurras de sufrimento e loita ás que xa tiña dos tempos bos e seguiu exercendo de matriarca.

As forzas xa non eran as de antes, como unha árbore que queda tocada polo lume e non logra quitarse de todo a cortiza negra. Pero aguantaba, vaia se aguantaba.

 E por iso, estou segura de que Maruxa leva dentro un carballo.

Autora : Noelia Álvarez Verea.

Para leer máis historias, homenaxes a nostalxia , reivindicacións literarias e outras prosas seguide o blogue : «Alén do Aparente» e o apartado Historias Alén do Aparente:

https://alendariadevigo.wordpress.com/category/historias-alen-do-aparente/