Autora: María F. Romero

O pasado 28 de outubro todo saiu segundo estaba previsto. Levanteime, almorcei e fun traballar. Ata aí todo máis ou menos coma sempre. Despois, xa pola tarde, exactamente ás seis, e sen que nada nin ninguén conseguira impedilo, cumprín 27 anos. Non sen algunha complicación sobrevivín ao meu primeiro día coa idade maldita, e así segue sendo hoxe, case cinco meses despois. Ben é verdade que ata o 28 de outubro deste 2018 non poderemos dicir que superei o reto con éxito, pero estou intentado limitar ao mínimo as situacións de perigo que poderían rematar coa miña todavía ben curta existencia de maneira abrupta, tal e como lle pasou aos membros do tristemente coñecido como Clube dos 27. Un clube que conta con moitos máis socios dos que debería, entre outras cousas porque o seu requisito de entrada é un pouco extremo, a morte. Pero non soamente iso, un fin que, ademáis, ten que chegar tres anos antes de cumprires a trintena.

Unha das últimas incoporacións a esta nómina maldita foi Amy Jade no verán de 2011. Unha rapaza de Londres nacida en 1983 que revolucionou, a pesar do pouco tempo que tivo, a escena da música soul. Branca pero con voz de negra. Blandiña por dentro e bastante insegura a pesar da imaxe de tía chunga que se empeñaba en proxectar para os demais. “Canto máis insegura me sinto, máis grande lle pido o moño á perruqueira”, confesaba nunha entrevista incluida nun documental. “Dame a sensación de que me podo esconder nel” dicía a artista que firmou o album máis vendido do século XXI no Reino Unido, titulado “Back to Black”. Precisamente, as enormes proporcións do seu moño e o seu marcado eyeliner serían as señas de identidade de Amy Winehouse. Ela tomou moi en serio eso do estilo de vida das “rockstar”: moito alcohol e moitas drogas, todo regado, ou se cadra motivado, con relacións sentimentais inestables e tormentosas.

Esta ecuación repítese, case coma un mantra, en boa parte das vidas dos tamén sempre talentosos membros deste lúgubre grupo. Un grupo no que se considera pioneiro a Robert Jonhson, aínda que se comezou a popularizar a partir da morte do vocalista de Nirvana, Kurt Kobain, que decidiu por vontade propia unirse ao clube ao quitarse a vida dun disparo na cabeza en 1994, o ano no que cumpriu 27.

Robert Johnson era o “Rei do Blues do Delta” -do delta do Missippi- e a súa morte, acaecida en agosto do 1938, está aínda envolta nun halo de misterio. A lenda asegura que foi un marido celoso, dono dun bar no que o artista actuaba, quen o envelenou botándolle sabe Deus o que no whiskie. Porén, hai versións para tódolos gustos, pasando por algunhas menos glamurosas, coma a sífilis, e outras máis tradicionais coma a pneumonía. O caso é que a vida de Johnson finou na cidade de Greenwood, á idade de 27 anos, e ninguén se molestou nunca en facerlle unha autopsia.

E como hai puristas ata para os temas máis insospeitados, como é o caso, resulta que existe un quinteto de músicos, o último deles en desaparecer Kurt Kobain, que son considerados “a lista orixinal” do Clube dos 27. Soaranvos todos: Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin e Jim Morrison. O mellor do mellor do panorama musical da década de 1960 non foi capaz de sobrevivir neste mundo máis ca 27 anos.

Brian Jones foi membro fundador dos Rolling Stones. Da mítica banda botaríano case un mes antes de morrer, presuntamente afogado na piscina da súa casa. Seica lle deu un ataque de asma mentres buceaba el só a medianoite. Non todo o mundo está dacordo con esta versión dos feitos, e nesta historia hai ata confesións de asesinato no leito de morte dalgún dos presentes o día do seu falecemento. O certo é que nunca puido demostrarse nada.

Os tres restantes deixaron o rock and roll orfo entre 1970 e 1971, un detrás doutro.

O primeiro en faltar foi Jimi Hendrix. Hoxe tería cumpridos os 75 senón tivera afogado co seu propio vómito despois de inxerir unha dose de barbitúricos dezaoito veces maior á recomendada, tras pasar a noite con amigos no barrio londinense de Notting Hill.

Apenas dúas semanas despois, Janis Joplin deixaba inconcluso o seu tema “Buried Alive in the Blues” (Enterrada viva no blues) despois dunha noite de excesos mortais na que se lle foi a man co alcohol e a heroína. Tampouco está de todo claro o que pasou con Joplin. Quedaron moitos flecos, moitos detalles sen unha explicación contundente.

Pecha esta lista de “orixinais” Jim Morrison, vocalista da banda estadounidense The Doors, cuxo falecemento tampouco escapa ás teorías conspiranoicas nin ás sospeitas. Atopouno a súa moza morto na bañeira do piso que compartían no barrio parisino de Le Marais, unha mañá de xullo do 71. A súa acta de defunción establece que foi un paro cardíaco o que o levou deste mundo, cando aínda lle faltaban cinco meses para cumprir os 28 anos.

Algo máis preto da casa, e salvando as distancias de todo tipo, tamén hai unha triste representante deste colectivo. Se lles digo Evangelina Sobredo Galanes igual non sitúan moito a esta cantautora que decidiu asaltar a fama na España dos anos 70 co sobrenome de Cecilia. O de Cecilia non vai de drogas nin de alcohol, o único exceso que podería ter que ver algo no seu triste e repentino falecemento foi o de velocidade. Tiña que estar no estudio de gravación ás dez da mañá en Madrid, e xa eran as 3 da madrugada cando abandonaba Vigo, despois do que sería o seu último concerto. O seu fin foi tan ridículo coma chocar cun carro de vacas en Zamora cando este circulaba pola estrada as cinco da mañá sen luces, e nun tramo sen iluminación pública.

Se cadra foi iso, as súas misteriosas desgrazas, sumadas sen dúbida ao seu grande talento as que alimentaron a lenda ata os niveis aos que chega hoxe en día. Pero a pesar do infortunio e do pouco tempo que compartiron baixo o noso mesmo ceo, foron quen de deixar un legado no que están algúns dos mellores temas escritos, cando menos, no último século.