Autor: David Sabucedo

Non son moito de falar para a feira, de feito este é o meu primeiro artigo de opinión, mais esta ponte vivín un caso que me gustaría compartir con vós:

Aproveitando a festividade do 12 de outubro (día da festa nacional para uns e apoloxía dun xenocidio para outros) marchei de escapada polo norte da Península. A ruta para saír de Galicia polo nordés sempre se me fixo moi longa, agora entendo aquel político da República que dicía aquelo de: “Galicia tiene una geografía separatista”. Xa que me quedaba de paso á terra dos nosos “primos hermanos” decidín facer unha paradiña en Mondoñedo, a antiga capital da provincia homónima, e declarado coma un dos “Pueblos más bonitos de España”. Alí fixen a visita case obrigada o gran monumento da cidade, a catedral mindoniense (visita que daría para un artigo propio). Desta parada só direi que entrei con gañas de vela tumba do mariscal Pardo de Cela e saín con catro euros menos (e parecíanme moitos os 3€ que cobran por entrar na de Ourense) e unha boa historia que contar sobre a tumba do mariscal.

Quizais funme polas ramas. O suceso que quero contar sucedeu na poboación cántabra de Santilla del Mar, a chamada vila mentireira: xa que nin é santa, nin chaira, nin ten mar. Aquela poboación, que foi declarada conxunto histórico-artístico no século XIX, é un dos atractivos turísticos máis importantes de Cantabria, sendo este sector a principal fonte económica do lugar. Un casco histórico envexable, cheo de pazos e edificacións medievais e modernos, cuxa boa conservación valeulle á vila a entrada nos denominados “Pueblos más bonitos de España” (ó igual que Mondoñedo). Pero vaiamos os feitos alí acontecidos: Sábado, 13 de outubro. A poboación estaba ateigada de xente, tanta que había rúas polas que era difícil transitar. Tódolos turistas ían ben equipados, co móbil en man (algúns co seu respectivo pau de selfie, trebello que cría pasado de moda) e roupa impoluta válida tanto para unha noite de festa polo Areal de Vigo ou para subilos Picos de Europa. Baixando por unhas das rúas que se dirixían cara a colexiata de Santa Juliana deuse unha circunstancia que pareceu incomodar aos visitantes, a aparición dunha comitiva fúnebre que se dirixía ó templo para a celebración dun funeral. Paseniño entre os incómodos visitantes a ringleira de coches avanzou cara o seu destino. Meus acompañantes e máis eu, vendo o percal, decidimos agardar para baixar a igrexa e así dar tempo a que sacaran ó defunto do coche. Incomodidade ante a presenza non esperada da morte? Non, mais ben respeto cara a xente que acudía a despedise do seu ser querido. Mais dende a distancia asistimos a unha imaxe moi chocante que me fixo replantexarme o que estaba a facer naquel lugar; no atrio da colexiata estaba aparcado o coche fúnebre, xa baleiro, e ao seu carón unha persoa sacábase un selfie. A imaxe era un choque de trens entre dúas realidades, por un lado o vello mundo de carácter espiritual en vías de extinción e por outro a nova realidade materialista tiranizada polo “postureo”.

Que estaba a facer eu naquel lugar? Un amigo díxome: -ti sendo historiador debes de estar encantado de estar aquí-(súas palabras non foron exactamente esas), pero a min non me facía especial ilusión. Carecía de ningún coñecemento sobre a historia do lugar, posiblemente prestoume máis a parada en Modoñedo, aínda que aquela fose pagando, xa que me gustaba coñecer aqueles lugares que saían nas historias que dende fai anos coñecía.  Que foi que atraía tal morea de xente a acudir a Santilla é a pregunta que me facía nese intre. Algúns irían pola historia da vila, outros por coñecer sitios novos e poida que unha maioría porque nalgunha web de turismo recomendaban a visita e así terían unha foto boa que subir ás redes sociais.

Nesta tiranía do “postureo” na que vivimos as redes teñen unha influencia capital, ata hai un oficio chamado influencer na que persoas “recoméndanlle” a outras coma teñen que vivir ou que teñen que visitar. Un día antes camiñando por Xixón atopeime cunha rapaza polo paseo marítimo que ía gravándose co seu móbil e falándolle a cámara, só cheguei a escoitarlle esto: -Os recomiendo la visita ya que es un lugar muy bonito-. A súa vez unha muller maior que a acompañaba, que debía sela nai, parecía avergoñada do que facía a moza, outra vez víase o choque do vello e o novo. Volvendo da viaxe comentei cos meus acompañantes a pregunta que pululaba pola miña cabeza dende a estancia en Santillana del Mar, que motivou a ese exercito de turistas a visitar aquel lugar? E un colega respondeume cun vello dito castelán: “Donde va Vicente va la gente”. Seguro que se Vicente vivira en 2018 sería influencer.