O grupo que cambiou a escena musical galega nos anos 70

Autor: Philips Jeffries

---

NHU. Acrónimo de Una Hermosa Noche (ao revés), xurdindo o nome coma unha homenaxe ao grupo de rock psicodélico de San Francisco It’s a beautiful day, foi un grupo pioneiro do rock en Galicia e, para moitos, o máis importante deste xénero no noso territorio, grazas a cantidade de barreiras que tirou abaixo.

O grupo aparece nos anos setenta, en Santiago de Compostela, é só publica un disco, no ano 78, que foi homónimo. O que neste álbum podemos atopar é unha mestura de xéneros, predominando o progresivo, o sinfónico e o psicodélico, con moitas influencias do jazz fusión. Supón un son completamente novo e distinto con respecto ao que aquí se fixera ata o momento, estando as voces (escasas, pois a maioría do tempo estamos ante música instrumental, pero en galego!) sepultadas baixos capas e capas instrumentais, moi na onda do que posteriormente farían grupos coma Los Planetas coa voz de J. Nas cancións podemos atopar continuos cambios de ritmo, e unha predominancia absoluta do órgano Hammond, xunto a guitarra de Roberto Abal, sendo o resultado un son que os faría moi doado de identificar.

Pero antes de volver ao disco, é necesario ir cara os inicios da banda, porque a de NHO é unha historia peculiar, de principio a fin.

O grupo, sempre formado por auténticos virtuosos, nace no ano 74 coa mera ilusión de facer música, sen buscar ningún tipo de recompensa persoal os seus integrantes, máis alá de lograr a difusión do que estaban a facer. Entre as súas influencias podemos atopar, de forma moi marcada, a King Crimson, tendo tamén a música do grupo, por momentos, reminiscencias ao son de Genesis. Pese a isto, se hai un artista ao que todos os membros lle conceden unha importancia fundamental, asegurando que o escoitaban a todas horas, ese é Frank Zappa.

A banda comeza a ensaiar nunca casa okupa, situada na estrada que levaba ao sanatorio psiquiátrico do Conxo, en Santiago de Compostela. Nesta época o equipo co que tocaban resulta especialmente caro, o que se xunta coa intención do grupo de melloralo de forma progresiva. A solución que atoparán é a seguinte: Montar un repertorio de 100 cancións, entre clásicos galegos e temas de moda na época, e percorrer o noso territorio interpretándoas en festas de pobo, vodas e calquera outro lugar no que foran reclamados. Podemos falar de que, nesa época, existen, literalmente, dúas bandas; ambas cos mesmos integrantes e o mesmo equipo, pero con distintos repertorios. A que tocaba para sobrevivir, e a que o facía por puro pracer musical, interpretando o que chamaban “La obra”, material propio que tocaban por goce, sempre da súa peculiar maneira, sen concesións cara o público, estando ausentes os bises ou as interrupcións no que estaban a tocar, habendo improvisacións por todas partes, e non existindo nin as presentacións dos membros do grupo nin das cancións que interpretaban.

Nestes primeiros anos, os cambios de formación, por desgracia, serán continuos, ben por tensións internas, por decidir algún membro o marchar para rematar os seus estudos ou polo servicio militar.

O conxunto que finalmente chega á gravación do álbum é o formado por Roberto Abal (guitarra), Tino Grandío (baixo), Xosé Ferreiro Garea (voz, batería e frauta traveseira), Xurxo Pérez (teclados) e Xulio Ferreiro Garea (percusión).

O disco, aínda que conta coa aprobación do público, recibe unha distribución moi escasa, polo que economicamente resulta un desastre, converténdose co paso do tempo nun vinilo practicamente imposible de conseguir (acadando, de feito, o récord de ser o disco en galego máis caro vendido en poxa da historia, alcanzando os 240 en Ebay, de acordo a Sono-tone), ao ser toda unha xoia musical, converténdose nunha auténtica peza de coleccionista.

A discográfica recibira, por parte de persoas próximas ao grupo, promesas de que no disco habería gaitas, a pesar de que isto era algo ao que a banda sempre se negou, querendo vender os executivos da mesma a NHU coma unha especie de grupo folk – rock exótico; un produto saído de Galicia que puidera chamar a atención no resto do país. Cando os directivos viron que non se cumprira o que se lles prometera, decidiron ignorar o álbum que tiñan nas mans.

Xosé Ferreiro, que foi batería do grupo, comentaría de forma posterior: “Había tendas en toda España que tiñan o noso disco no escaparate, pero só a caixa, non lles chegara exemplar ningún. Non nos axudaron a movelo”.

O que neste álbum atopamos é 39 minutos dunha música, distribuída en 6 temas, que ninguén ata entón se atrevera a facer en Galicia, introducindo todo un novo estilo de música ao completo, cunha marabillosa portada deseñada por V. Cores, moi en consonancia co contido do disco.

A pesar do golpe a nivel promoción e distribución e, por tanto económico, que a banda leva tras este primeiro lanzamento, o grupo continúa a traballar, tanto en directo coma no estudo. O tempo vai pasando e chega un punto no que NHU conta con material suficiente como para poñerse a producir un segundo disco, pero sendo conscientes do difícil que é darlle saída á súa obra, deciden separarse, a finais do ano 79 (a pesares dunha aparición que farían na TVG no ano 87, onde Xurxo Pérez aseguraría que a intención da banda seguía a ser publicar ese segundo LP. Parece que sempre quedará a curiosidade por saber que foi desa música e como soaba, que finalmente quedou no limbo, a pesar dos intentos do grupo por darlle saída).

Nos últimos anos puidemos ver certa reivindicación deste marabilloso grupo, tanto a nivel reedicións (o disco homónimo do grupo foi lanzado por RCA en CD no ano 2000 e, en vinilo, por Polyrock, en 2015) coma no que a recoñecemento público se refire (no 2014 recibiron o Premio Honorífico na segunda edición dos Premios Martín Códax da Música). Pese a iso, segue a ser un gran descoñecido para o público, e moita xente aínda non sabe que toda a posterior escena musical galega de sons máis contundentes ten a súa base nesta banda tan especial.

Un grupo de culto, que sen dúbida algunha colocou unha das primeiras pedras do que sería a evolución musical en Galicia, sendo auténticos pioneiros, e tendo que separarse porque a escena do momento aínda non comprendía o que estaban a facer, afastados de calquera tópico ou cliché, o que lles granxeou a indiferenza das mesmas discográficas que terían que haberlles axudado, inconscientes da calidade da música que tiñan ante eles. En poucas palabras: Uns revolucionarios adiantados aos seus tempos.