Opinión | Revista de cultura e sociedade

Autor: David Sabucedo

Non son moito de falar para a feira, de feito este é o meu primeiro artigo de opinión, mais esta ponte vivín un caso que me gustaría compartir con vós:

Aproveitando a festividade do 12 de outubro (día da festa nacional para uns e apoloxía dun xenocidio para outros) marchei de escapada polo norte da Península. A ruta para saír de Galicia polo nordés sempre se me fixo moi longa, agora entendo aquel político da República que dicía aquelo de: “Galicia tiene una geografía separatista”. Xa que me quedaba de paso á terra dos nosos “primos hermanos” decidín facer unha paradiña en Mondoñedo, a antiga capital da provincia homónima, e declarado coma un dos “Pueblos más bonitos de España”. Alí fixen a visita case obrigada o gran monumento da cidade, a catedral mindoniense (visita que daría para un artigo propio). Desta parada só direi que entrei con gañas de vela tumba do mariscal Pardo de Cela e saín con catro euros menos (e parecíanme moitos os 3€ que cobran por entrar na de Ourense) e unha boa historia que contar sobre a tumba do mariscal.

Quizais funme polas ramas. O suceso que quero contar sucedeu na poboación cántabra de Santilla del Mar, a chamada vila mentireira: xa que nin é santa, nin chaira, nin ten mar. Aquela poboación, que foi declarada conxunto histórico-artístico no século XIX, é un dos atractivos turísticos máis importantes de Cantabria, sendo este sector a principal fonte económica do lugar. Un casco histórico envexable, cheo de pazos e edificacións medievais e modernos, cuxa boa conservación valeulle á vila a entrada nos denominados “Pueblos más bonitos de España” (ó igual que Mondoñedo). Pero vaiamos os feitos alí acontecidos: Sábado, 13 de outubro. A poboación estaba ateigada de xente, tanta que había rúas polas que era difícil transitar. Tódolos turistas ían ben equipados, co móbil en man (algúns co seu respectivo pau de selfie, trebello que cría pasado de moda) e roupa impoluta válida tanto para unha noite de festa polo Areal de Vigo ou para subilos Picos de Europa. Baixando por unhas das rúas que se dirixían cara a colexiata de Santa Juliana deuse unha circunstancia que pareceu incomodar aos visitantes, a aparición dunha comitiva fúnebre que se dirixía ó templo para a celebración dun funeral. Paseniño entre os incómodos visitantes a ringleira de coches avanzou cara o seu destino. Meus acompañantes e máis eu, vendo o percal, decidimos agardar para baixar a igrexa e así dar tempo a que sacaran ó defunto do coche. Incomodidade ante a presenza non esperada da morte? Non, mais ben respeto cara a xente que acudía a despedise do seu ser querido. Mais dende a distancia asistimos a unha imaxe moi chocante que me fixo replantexarme o que estaba a facer naquel lugar; no atrio da colexiata estaba aparcado o coche fúnebre, xa baleiro, e ao seu carón unha persoa sacábase un selfie. A imaxe era un choque de trens entre dúas realidades, por un lado o vello mundo de carácter espiritual en vías de extinción e por outro a nova realidade materialista tiranizada polo “postureo”.

Que estaba a facer eu naquel lugar? Un amigo díxome: -ti sendo historiador debes de estar encantado de estar aquí-(súas palabras non foron exactamente esas), pero a min non me facía especial ilusión. Carecía de ningún coñecemento sobre a historia do lugar, posiblemente prestoume máis a parada en Modoñedo, aínda que aquela fose pagando, xa que me gustaba coñecer aqueles lugares que saían nas historias que dende fai anos coñecía. Que foi que atraía tal morea de xente a acudir a Santilla é a pregunta que me facía nese intre. Algúns irían pola historia da vila, outros por coñecer sitios novos e poida que unha maioría porque nalgunha web de turismo recomendaban a visita e así terían unha foto boa que subir ás redes sociais.

Nesta tiranía do “postureo” na que vivimos as redes teñen unha influencia capital, ata hai un oficio chamado influencer na que persoas “recoméndanlle” a outras coma teñen que vivir ou que teñen que visitar. Un día antes camiñando por Xixón atopeime cunha rapaza polo paseo marítimo que ía gravándose co seu móbil e falándolle a cámara, só cheguei a escoitarlle esto: -Os recomiendo la visita ya que es un lugar muy bonito-. A súa vez unha muller maior que a acompañaba, que debía sela nai, parecía avergoñada do que facía a moza, outra vez víase o choque do vello e o novo. Volvendo da viaxe comentei cos meus acompañantes a pregunta que pululaba pola miña cabeza dende a estancia en Santillana del Mar, que motivou a ese exercito de turistas a visitar aquel lugar? E un colega respondeume cun vello dito castelán: “Donde va Vicente va la gente”. Seguro que se Vicente vivira en 2018 sería influencer.

Autora: Alba Reigada

Este artigo comezou sendo unha comparativa con Xogo de Tronos , evolucionou con outra comparativa sobre enterros e gaivotas, e finalizou sendo o que ides ler a continuación.

Cando entras en calquera bar ou restaurante para ir ao baño e preguntas por onde está ese baño, a resposta é a de sempre: ao fondo á dereita. Converteuse xa nunha expresión propia do país, algo que se di case medio en broma, medio en serio, pero que resulta máis ca evidente. Quen a di, sempre a acompaña cun medio sorriso que implica evidencia e amabilidade, e que provoca outro medio sorriso en quen fixo a pregunta. Parece que é unha frase que só se pode aplicar para unha situación en concreto, pero o certo é que podes aplicala para unha situación política concreta. E ben actual.

Que o PP non está no seu mellor momento é unha evidencia. Pasaron de sentarse en reservados de primeira categoría (o último máis célebre, o das 8 horas de Mariano Rajoy en plena moción de censura), de comer a pracer os pratos máis elaborados, os postres máis fantásticos e os viños máis finos, a ter que chamar para pedir mesa e que lles dixeran que todo estaba completo ata nova orde.

Sen precedentes foi o limbo xerárquico no que estiveron sometidos as últimas semanas. Un presidente do partido neutral e escapado á súa praza de funcionario en Santa Pola, unha batalla pola presidencia que deixou imaxes moi patéticas entre compañeiros e compañeiras escenificando unha ruptura de correntes enorme e a demostración obvia de que a suposta militancia de cifras astronómicas non era tal, e que eses e esas máis de 800.000 en realidade eran froito duns números engrandecidos por un menú de orgullo narcisista, aderezado cun vinagre de mal perder.

Os pratos que viñeron despois non foron moito mellores. De entrante, a batalla entre Soraya Sáenz de Santamaría e María Dolores de Cospedal que foi en realidade entre Mariano Rajoy e Jose María Aznar, xa que o segundo prato de tan insólito banquete consistiu nun duelo entre o pupilo de Aznar, Pablo Casado e Soraya. Hai que dicir que nalgún momento, nese congreso celebrado esta fin de semana máis dun e dunha de que seguro que pensou na Boda Vermella de Xogo de Tronos e nunha desfeita, non mortal literalmente, pero si políticamente mortal. E veremos en que queda.

As receitas que intentaron vender tanto Casado coma Soraya non resultaban convincentes obxectivamente falando. Pero se algo fixo de maneira intelixente Pablito foi darlle ao PP máis rancio o seu postre favorito. Un discurso forte cos valores familiares e con esa patria que, curiosamente, néganse a romper no politico e territorial, pero da que se fan donos e señores absolutos entre eles coma se literalmente lles pertencera. Lembremos que Cospedal di ser “doblemente española” por ser do PP (en fin).

E unha vez pasados os postres e cos comensais de tan ilustre celebración empachados, chegou o café co que espabilaron logo de tanto popularismo (que non populismo) e dirixíronse a votar a quen sería a cara das próximas eleccións xerais.

451 foron os votos que separaron a Pablo e Soraya, 451 máis que lle deron o favor ao que xa é o presidente do Partido Popular. Ese mesmo con estudos en tela de xuizo (Cifuentes tivo que dimitir polo ‘mastergate’), ese mesmo que despois de tomar os chupitos da victoria e saboreando a efusividade do triunfo, pode responder o mesmo ca responden cando preguntas onde está o baño nun bar.

-¿Onde está o PP agora?

-Ao fondo á dereita