“Que nunca falte o humor no teu menú de cada día”

Esta aseveración, convertida en adicatoria feita por Carlos Blanco para aqueles que lle piden un autógrafo, é o perfecto encabezamento para relatar o que significa a obra que representaron no Auditorio Municipal de Ourense, aquel húmido sábado de fai tres semanas, no cal conseguíu practicamente agotar entradas nos dous pases que se deron, a pesares de que ningún medio ourensán se fixo eco de tal acontecemento. O impulso das redes sociais e o boca a boca, fixeron igualmente unha labor espectacular, para conseguir concentrar a unhas mil persoas nese delicioso menú da noite. A chegada á cidade ourensá produciuse no marco dunha especie de xira galega, na cal con anterioridade xa actuaran en Vigo, Cangas, A Coruña, Vilagarcía e a Illa de Arousa.

Tivemos a sorte de poder conversar co actor Carlos Blanco e falar do divino e o humano, que se soe dicir, para intentar comprender que era o que escondía nesa pota na que cociña o seu menú en directo. “Cociñamos o produto”, nos comentaba, facendo referencia a que cada día pensamos en qué podemos facer de comer, e no seu caso el di que o que fai é humor, que á súa vez é o que lle da a el de comer. O artista, polo tanto, tamén ten que indagar en qué espectáculo facer para obter un bo menú, pois xa se sabe que o mellor é intentar seguir unha dieta equilibrada. O caldo que se cociña, faise en directo, e pódese comprobar no ambiente un arrecendo que alimenta, e que enche todo o espazo, a través dun efecto que logra involucrar ao espectador de cheo na obra, pois tanto o sentido visual cómo o olfativo, e por ende, case tamén o gustativo, se poñen a traballar a pleno rendemento. De feito, ó final da obra, púidose degustar o produto elaborado durante o espectáculo.

A presentación en escea é digna de mención. Son tan só Luís Davila e o propio Carlos Blanco os que están enriba do escenario, pero o espectáculo ten un ritmo frenético. A combinación do humor coa representación pictórica, presenta unha novidade que se resaltou na conversa co actor, na cal nos explicou que había un duro traballo de moito tempo atrás, dende agosto do ano pasado, no que xestou a idea, e no cal se buscou a perfecta simbiose entre o que o humorista contaba e o que o outro humorista gráfico podía representar. Medíanse os tempos para calcular con exactitude o relato con todo o proceso da realización dese cadro que buscaba enmarcar a historia. Velo en directo é unha delicia, pois sobre unha gran pantalla, segundo se ía contando o que se quería contar, Luís Davila esbozaba o seu debuxo cunha axilidade digna de aquel que tanto se gabou pola súa velocidade en tempos pretéritos, e que se coñecía polo nome de Gasparetto. Incluso en moitos casos, sobre unha obra determinada, facía auténticas trasnformacións en función do que se lle fose solicitando a través do que se estivese falando nese momento. Ata se lle plantexou o reto de montar unha iconografía en dous minutos, cousa que logrou realizar, permitíndose incluso meter ata os máis pequenos trazos detallísticos.

A conversa, volvendo ao tema do falado na entrevista, xirou nun momento determinado en torno as posibilidades do humor na actualidade, e cal sería a súa función social, na cal explicou que a día de hoxe, o humor está certamente forte, xa que cando o que nos rodea é o drama, o que queremos son produtos de evasión, e nese sentido, o humor xoga un papel fundamental, ó igual que despois do Crack do 29 nacían grandes produccións destinadas ao entretemento, “como Tarzán” que servíu para exemplificar o que nos estaba a explicar. Tamén se tocou o tema da censura que existe nos nosos días, que definiu máis ben cómo autocensura, pois tiñamos que ser conscientes de que meterse con certos sectores podría implicar levantar un algo de crispación nos mesmos. Define o seu humor cómo o seu apelido, Blanco, con tintes picantes ás veces, pero, que sen dúbida, o seu é un espectáculo que pode ser compartido por tres xeneracións perfectamente, pois busca esa, confluencia, palabra que hoxe está tan de moda, para conseguir montar un evento que permita que a avoa, filla e neta poidan ir xuntas a desfrutalo. Evita, por outra banda, a xogar a meterse co débil, e pugna por facer unha especie de ataque contra o machismo, tema no que afirmou ser moi insistente, e polo que amosou un desprezo absoluto.

Por último, comentamos algo que non se pode evitar comentar cun actor, que é a súa visión sobre o futuro do audiovisual galego, e en concreto cara onde se proxectaba a figura de Carlos Blanco, ó que respostou que agora camiñábamos cara cousas quizáis máis pequenas e máis sinxelas, pois se deu un abaratamento dos custos de rodaxe, xa que hai mellores equipos en relación calidade/prezo, e a saída clave son as redes sociais, polo que o traballo se focaliza na creación de webseries e cousas varias autofinanciadas. A televisión pública galega, tamén podería xogar un papel importante.

“Proxéctome cara a tumba” foi a resposta que deu á última cuestión. A súa idea é ir deixando paso a novas caras, axudar ó seu fillo que tamén quere entrar no mundo do espectáculo, e tendendo a ir cara o sofá, para descansar, a pesares de que comentou tamén que mentres o público siga acollendo tan ben as súas obras, seguirá ofrecendo cousas.

Un dos grandes problemas é que a sociedade actual non é consciente dos custos que existen detrás de produccións deste tipo. No prezo que pagamos por cada entrada, hai que lembrar que existe unha taxa impositiva do 21%, ao que hai que sumarlle un 10% se a obra que se representa resulta ser unha adaptación. Ademáis, hai que ter en conta o custo do aluguer do espazo no que se desenrola a actividade, e o feito de que existe todo un equipo de persoas que axudan a montalo todo. Deberiamos borrar das nosas mentes a idea de que a cultura é gratuita. Hai quen non cre na cultura do esforzo, e tamén quen non entende o esforzo que supón sacar a cultura adiante. O menú do día ten un prezo, e, dende logo, este Menú da Noite non podía ser menos. Moi agradeciedo por tanto a Carlos Blanco, Luís Davila e a todo o equipo por permitirme degustalo con tan boa compañía. Bo proveito!

David Conde Seoane