Xa percorrido o mes de agosto pola súa metade, e tamén polo medio dunha finde que prometía ser longa, pois o luns era o 15 de agosto, tivemos un encontro con Rubén Riós, que se atopaba metido de cheo no festival de Artes Escénicas que ten lugar na súa vila natal.

Ante a primeira pregunta, que versa sobre o porqué organizar un festival desas características nun lugar que, en principio, non se amosaría moi válido para moitos dos promotores que traballan polo país, a súa resposta é “unha mestura de inconsciencia, gañas e amor á terra.” Coméntanos que a desconfianza nas posibilidades do festival mantívose ata o sexto ano. Hoxe en día, todo o mundo está de acordo en que non se poderían agardar mellores números, xa que ó longo da fin de semana poden achegarse ó lugar ata 3000 persoas.

A comparativa con Cans é algo que se proxecta na nosa mente, e faise inevitable tratar esta cuestión. “Aquí estamos no rural de verdade, non nos enganemos.” Esta afirmación da pé a comprender que  a cousa busca dar un paso adiante para apoiar a un rural que ten a urbe máis cercana a case unha hora en coche. Calquera tipo de actividade cultural alí, atópase co atranco da despoboación, que xera o prexuízo de que todo o que se pretenda desenrolar fóra do sector agrario ou hostaleiro está abocado ó fracaso.

Con esta idea trata de rachar o pensamento de que non se poden realizar actividades culturais nun entorno como aquel. Por outra banda, as actividades que se engloban dentro do festival de Artes Escénicas, collen un rango de idades que van “dende os 9 ós 90 anos.” Evita tinguir de cores políticas a súa programación, o que conleva que o interese sexa xeneralizado, xa que non hai ningún sector ó cal se contente en concreto.

E así que nace deste proxecto Ruralizarte, no que se buscan potencias que poidan facer carreira no eido da cultura e que proveñen do mundo rural. El coméntanos que moitos dos que hoxe están aí visibles, pois sobre un 80% dos que hoxe traballan na cultura, proveñen dese suposto “entorno hostil” para o desenrolo dunha carreira artística, polo que busca expandir esta idea cara outros puntos, creando un movemento bandeira que sirva de trampolín para tantas xentes que poidan amosar o talento que teñen dentro.

Este proxecto ten unha complicación para o seu desenrolo, polo feito de que se precisan medios materiais, humanos e, sobre todo, implicar a xentes do eido da cultura, que poidan coordinar en diferentes puntos eventos similares ao das Artes Escénicas. Rubén mesmo coméntanos que a idea de expandirse se atopa ás veces con ese muro que son as propias ideas. Estas teñen que ir acompañadas de proxectos xa desenrolados: “Tes unha idea? Ben. cantas horas de sono che quitou?” A elaboración deste tipo de proxectos implica un arduo traballo ó cal hai que adicarlle tempo, aínda a risco de restarlle tempo ás persoas que forman o noso entorno.

Esta edición do festival, viu potencial xa en dúas persoas, o que axuda a que teñan “autoconfianza,” e xera unha rede de contactos, o cal é positivo para desenrolar as respectivas carreiras de cada un deles. Esta actitude entronca co que el pretendía conseguir na película “Vida,” a cal conta no reparto con xente que pertence a A.S.P.A.N.A.S.

Comentámoslle se cabería a posibilidade de ampliar os días de festival, ó cal nos respostou que era bastante complicado, xa que para eses dous días había un traballo detrás de moito tempo e de mobilización de moita xente, conseguindo, por sorte para o propio pobo, que as xentes que alí habitan se involucraran de cheo no proxecto, aínda que nun principio costase facerlles mudar o concepto de traer algo que non fosen orquestras, xa que o evento se enmarca dentro das propias festas do lugar.

Por outra banda, a financiación está feita por iniciativa privada, na súa maioría, intentando reducir custos, metendo a persoas da súa produtora Claqueta Coqueta, ademais de contar, evidentemente, coa xa comentada forza do voluntariado. A súa figura, aparte, ó ser de dominio público, axuda tamén a conseguir máis facilmente o visto bo de entidades privadas á hora de colaborar.

Para o ano, conta facer o que será xa a décima edición, na cal intentará reunir polo menos á metade dos artistas que pasaron ó longo do tempo que se leva feito. Rubén Riós, que conta no seu haber cun camiño percorrido xa, asegura que a partires da décima edición o que tocará é sentarse e falar, pois sinte a necesidade de relevar a organización, pois quítalle moitas horas de vida. Como colofón, polo tanto, déixanos un titular para encabezar a nosa entrevista: Rubén Riós preparando a X edición. Que haxa sorte, ou, como ben lin nalgures, que o azar sexa ben aproveitado.

David Conde Seoane

Fotografía: Pily Reñones