Homenaxe o mestre de historia do cine Juan A. Hernandez

Autora: Alba Reigada

Sempre que comeza un novo ano, un baile de caras pasa pola miña mente. A quen volverei a ver, a quen non, de quen me estou a esquecer… e as miñas neuronas comezan a percorrer esas etapas da vida que xa pasaron. A infancia, a adolescencia, Compostela, as viaxes, os traballos, Madrid, Extremadura…Lembranzas inexactas forman un rebumbio de cores e conversas, de risas e festas, que me transportan aos pensamentos de tempos pasados nos que me vexo a min mesma coma outra persoa. Así rematan e comezan os anos.

Foi precisamente nesta primeira semana de 2019, nunha fría e xeada Copenhague inundada de turistas e bicicletas de cores, na que un amigo e máis eu lembramos a unha persoa que pasara fugazmente polas nosas vidas.

Veunos á cabeza a súa gabardina de espía e o seu gorro de outono durante ese percorrido que facía do camiño de entrada que vai dar á porta da facultade de Xornalismo. Tamén botamos a vista atrás, e aínda tiñamos gravadas na cabeza, con moita exactitude, as súas particulares expresións cargadas de ironía e sarcasmo, que provocaban o efecto de non saber se falaba de broma ou en serio. Ó fin é o cabo transmitíanos esa sabedoría que só os xenios saben contar de forma case casual e chea de retranca.

Pasáronnos por diante os fotogramas da Stromboli de Ingrid Bergman e Roberto Rossellini, o branco e negro de Clooney e a súa Good night and good luck, Chaplin en City Lights, Murnau e Nosferatu, Haneke e a disparidade do tráxico…e por suposto, o filme de Up.

Con todo o que nos ensinou (libro de apuntes de tamaño enciclopedia) e quedámonos ca película de Up. Pensaredes que rompe moito con esta sucesión de clásicos imprescindibles, pero é que aínda que non viramos este filme nas súas clases, o homiño da cinta gardaba un extraordinario parecido con el.

É incrible as cousas que se recordan de alguén, os momentos, e sobre todo, a influencia que puido chegar a exercer, neste caso con tan só uns minutos de clase á semana, gran parte ocupados por algún filme xa para sempre inesquecible (o filme e a súa análise del)

Por iso, cando lin acerca do seu pasamento non puiden deixar de sorprenderme como pensaramos nel días antes e como para sempre xa quedará na nosa memoria. Ó fin e ó cabo para moitos e para moitas de nós, Les (así lle chamabamos, polo apelido) é Historia do Cinema, e a Historia do Cinema xa para sempre será Les.

E homenaxeando o seu particular peche de textos, direi que, “He terminado sr. Presidente”.