Eventos | Revista de cultura e sociedade

«Os galegos temos superpoderes, sobre todo para facer comedia, e temos que aproveitalo.»

Esta fin de semana un ateigado Auditorio Municipal do Carballiño recibiu ó actor e humorista Xosé Antonio Touriñán, que acudiu á vila ourensá a representar o seu monólogo Manolo Lojo, unha actuación que se enmarca dentro do ciclo de humor Carballiño Comedy2. Tan boa foi a acollida por parte do público que tívose que programar outro pase para o domingo, xa que o día propio do espectáculo, o sábado 14, quedábase corto para acoller a tanta xente que quixo acudir a botar unhas risas co humorista de Culleredo. As desventuras da vida de Manolo (personaxe que representaba Touriñán) foron acompañadas durante a hora e media que durou o monólogo ca música que producían as gargalladas do público. Risas e bo ambiente para combater o frío daquela noite no Carballiño.

rodriguez_iag-3 — Touriñán durante o espectáculo. Fotografía: Iago R.Cortón

Revista Orballo acudiu ó evento e tras rematalo pase do sábado puidemos falar con Xosé:

Cales son as sensacións que che deixou o espectáculo desta noite?

Espectacular, que che digan ó remate dunha función: podemos abrir outra? Pois dálle, acabouse unha función abrimos outra? Home, pero non ma poñades ás 12 da noite que haberá que ir tomar algo polo Carballiño (risas). Por iso puxémola o domingo pola mañá tamén. Foron dúas funcións moi chulas e eu a verdade paseino moi ben.

Fálanos un pouquiño deste espectáculo que hoxe representaches. É parte dunha xira por Galicia?

Este espectáculo ten xa doce anos, xa case podémolo considerar unha xira vital pois levo un terzo da miña vida facendo Manolo Lojo. Este personaxe naceu dun concurso de monólogos, daqueles que facíanse na nosa zona da Coruña e da que saíron xente coma Rober Bodegas, David Perdomo, Osvaldo, etc. Eu naquel tempo traballaba co meu compañeiro Marcos Pereiro e presenteime a un deses concursos no que fun pasando fases e facendo anacos de textos, mais cando tivemos todo o boom de Mucha e Nucha deixeino aparcado e recupereino fai tres ou catro anos, con algunha cousiña nova xa que monólogos de Xosé Touriñán non teño, agás o do Club da Comedia, que por certo parte del é herdanza de Manolo Lojo. Xira non fago, cando teño un tempo libre fago catro ou cinco bolos por Galicia. Xa poucos sitios da nosa terra quédanme por percorrer con Manolo Lojo.

Veste cruzando os Ancares cos teus monólogos? Xa deuche un pasiño acudindo o Club da Comedia.

Vós como veriades se levo a Manolo Lojo en castelán por España adiante? Pensades que funcionaría? A verdade é que estou moi contento ca reacción da xente tralo paso polo programa.

Quixeches rebater eses tópicos que temos os galegos no resto de España, como por exemplo ese sentimento de inferioridade que disque temos cos respectos os outros pobos?

Non, eu fun o Club da Comedia para presentarme. Son galego e estou moi orgulloso, temos que esquecernos, nós os primeiros, dese tópico de que somos menos cos outros, no momento no que esteamos orgullosos nós e saquemos peito do que temos o que digan os demais vainos importar pouco. É unha lousa que temos nós propia, e estou moi contento do que pasou no Club da Comedia porque o que me chegou de volta, por exemplo nas redes sociais, foi certo orgullo de como nós deixei quedar. Hai tamén unha idea de que humor de aquí non se entende fóra, bueno, ó mellor non se entende se digo Carballiño ou Betanzos, é coma se un andaluz fai un chiste con Dos Hermanas, por exemplo, se ti non es de alí o máis seguro é que non o coñezas. En fin temos que rirnos máis e deixarnos de todas esas caralladas, ter máis sentido do humor e tirar cara adiante.

Cal é a clave para conectar ca xente? Hai unha fórmula máxica?

O único que intento é crelo eu, ser sincero co que fago, dende que empecei teño claro que primeiro de nada tenme que facer gracia a min. O que intento cada vez que estou nun escenario ou nun plató de televisión é facer rir ó público que estame a ver ou ó cámara, e se tamén rise meu compañeiro, coma cando era Marcos ou Roberto, o que está detrás vai ser cómplice meu e vaise rir tamén comigo. O final é un xogo divertirnos ou non divertirnos punto e final, a comedia é que me faga rir ou que non me faga rir. Non hai fómulas, ou é fácil ou é imposible, non se pode ensinar como facer para ter éxito. Os galegos máis ca o resto temos superpoderes, sobre todo para facer comedia, e temos que aproveitalo.

O humorista nace ou faise?

As dúas cousas. Tes que nacer, eu nunca na vida pensei que me ía dedicar a isto xa que dábame vergoña estar nun escenario, pero tamén despois é traballar e escoitar de todo, ir buscando nun determinado contexto o que fai gracia e ir probando e seleccionando. É coma calquera oficio cando máis tempo lle dedicas suponse que mellor vai ser, eu espero que cando sexa moi vello sexa a puta hostia (risas).

Como remate unha frase ca que te autodefinirías?

Non o sei, é mellor preguntarlle o resto do mundo, a verdade e que preguntarme a min mesmo por min é a cousa que máis vergoña me da. Non che sei dicir, quizais Forza Depor! (risas).

Autor: David Sabucedo Cardero

Fotografía: Iago Rodríguez Cortón

Nun día indeterminado, un encontro interesante tivo lugar en El Cercano. Un de tantos seguramente, mais nesta ocasión ía ser un algo que deixaría pegada, representada polo feito de que a obra da artista impregnaría o lugar a través da súa exposición pictórica. Existe unha compoñente a maiores, xa que a propietaria da obra queima parte do seu tempo no propio lugar. Unha pequena explicación do que foi o seu traballo, que viría a significar a “inauguración oficial,” daba paso a unha conversa con parte dos integrantes do proxecto para o que aquí se escribe.

thumbnail_rodriguez_iago-1 — Mayte Diz Neira

Na súa obra está moi presente a temática musical, xa que é unha cousa que sinte moi viva no seu presente, pois a súa forma de traballar é conceptual, polo que sempre fai unha serie de pinturas que van estar encadeadas por un nexo temático. Unha das súas ideas á hora de representar estes músicos, era baixalos á terra para o gran público, xa que debido á correcta técnica no seu campo de traballo, tiñan a consideración de deuses polos seus fans. A idea principal, por tanto, era que non semellaran seres inalcanzables e que tamén tiñan as súas imperfeccións.

Intereseime por se presentaba gusto polo retrato na pintura, pero asegurou que era un apartado que non lle chamaba demasiado, polo feito de que cando alguén lle solicitaba unha copia do seu ser, quería que fose literalmente iso: unha copia. Para traballar con ese concepto, aquel que pide un retrato pictórico debería ser consciente de que para iso xa existe a fotografía, e polo tanto non ía no carácter do retratista pictórico facer un calco exacto da realidade, senón que se xoga con exteriorizar ou esaxerar certos aspectos, que nunha primeira vista poden ser imperceptibles. Un retrato realista, por outra banda, é unha cousa que esixe perfección de traballo en cada trazo, para representar todos os rasgos con exactitude.

No transcurso da conversa saíu a relucir o feito da falta de unión entre artistas. Ela, como muller que fixo os seus estudos a través da carreira de Belas Artes, non lle daba demasiada importancia ó feito academicista, e por iso non comprendía que non houbese máis intercambios en espazos de reunión e faladoiro. Os anos académicos comentábaos con certa nostalxia, pero sempre moi enteira para comentar que cada época ten a súa cousa.

thumbnail_rodriguez_iago — A autora ca súa obra exposta en El Cercano.

En canto a posibilidade de vivir da pintura, cousa que tamén quixemos sacar a relucir, afirmou que era algo que contemplaba como moi complicado. Hai moita competencia, pois hai xente realmente boa. Poderiamos engadir outra cousa. Quizais en moitos casos, a pintura sexa unha arte desagradecida nese aspecto, porque moitos autores e obras gañan grandeza unha vez finados. Desfrutemos e agradezamos, pois, agora que aínda podemos, desta obra e de poder charlar coa súa autora.

Redacción: David Conde Seoane

Fotografía: Iago Rodríguez Cortón