El teatro es poesía que se sale del libro para hacerse humana.

Federico García Lorca

Xa se celebraron 10 días da XXI edición do MITEU e non decepcionan, dende espectáculos de danza a obras de teatro, tanto clásicas coma contemporáneas, a edición demostra o seu alto nivel.

Esta fin de semana pasado tivemos a ocasión de presenzar dúas obras: Adiós Re, que tivo lugar o sábado na sala azul do Auditorio de Ourense e O público. Baixo a area, que se celebraría o domingo na sala principal do mesmo auditorio.

A primeira obra estaría a cargo do grupo Banda Kurenai,  e sería unha homenaxe á coñecida película “On the road”, e en especial ao seu protagonista Neal Cassady, interpretado por un Carlo Strazza que non nos deixaría quedar quedos nos asentos; cos seus movementos rápidos durante toda a representación (que non foi moi longa) este actor faríanos ver todo o sentimento do protagonista, e a súa inquedanza tanto física, que podemos apreciar nas súas idas e voltas ao redor do escenario, coma mental, ao ser un personaxe en certo modo idealista, con moitas ganas de aprender das xentes e dos libros, e cunha enerxía que nos transportará ao redor dos Estados unidos a través dun escenario con unha escada, uns libros que tiraría unha e outra vez e pouco máis. Os curtos monólogos estaban en italiano, pero cando un actor é capaz de transmitir tanto con tan pouco, as palabras sobran, igual que sobran os entendedores que escoitamos.

A segunda obra que tivemos a ocasión de ver foi a desempeñada pola Compañía de Teatro USC-LUGO, nesta volta cunha obra dun grande do teatro español como puido ser Federico García Lorca. O comezo pensabamos que quedariamos fóra, como algunha xente que estaba esperando coma nós na porta do salón do auditorio, pero pronto unha actriz nos convidou a apagar os nosos teléfonos, apartar os abrigos, e ir subindo pouco a pouco ao escenario, onde todo estaría preparado. Subindo unhas escadas entrariamos por algunha das esquinas onde se permitía o paso, con portas abertas e sen posibilidade de ser pechadas, símbolo do achegamento que nos ofrecía o grupo e da súa apertura ao público. Comezaría a obra cunha serie de coreografías por parte dos actores que daría paso a conseguir que pouco a pouco a xente se metera na obra, debido a súa cercanía e ao traballo ben realizado polos actores e actrices, que se notaba traballado. Así, fomos avanzando no tempo para ver amores e desamores, torturas e mortes que nos fixeron ver unha obra que non destacou pola liña argumental marcada que nos poden ofrecer outras, pero que nos permitiu observar a calidade da xente que traballaba na función, e que fixo dese traballo un gozo para o espectador.

Na saída tivemos ocasión de falar con Fernando Dacosta para preguntarlle polo avance da mostra e mostrou a súa felicidade engadindo que “hai moito nivel, podemos observar unha gran variedade de grupos, con propostas tanto clásicas coma pode ser a representación do Quixote, coma máis contemporáneas coma Adiós Re, ademais de verse unha gran resposta do público, que segue na mesma liña de asistencia que nas anteriores edicións”.

Xa pasamos un tempo de MITEU, pero debemos dar unha chamada a calma xa que todavía queda unha semana, os pratos son moi bos, sigámonos enchendo.

Daniel Luís Otero

Adiós re.

Fotografía: Lucía Camba

El pase de diapositivas requiere JavaScript.

O público. Baixo a area.

Fotografía: Verónica González

El pase de diapositivas requiere JavaScript.

“A sátira é a arma máis eficaz contra o poder : O poder non soporta o humor , nin sequera os gorbernantes que se chaman democráticos , por que a risa libera o home dos seus medos”

DARIO FO

Durante todo o día do venres 15 de Abril a choiva fixo acto de presencia na cidade , o acto previsto para as sete da tarde ameazaba con levar o inicio do festival as galerias Sol, ironías do destino. Nembargantes, unha raiola de luz asomouse entre as nubes xusto antes do comezo, debuxando na esperanza dos xóvenes actores o poder interpretar a obra ensaiada, que xa vestidos para  o convite, esperaban no parque de San Lázaro para prender a mecha da Mostra Internacional de Teatro Universitario (MITEU).

    

Momentos antes da hora prevista, xa era inevitable. Os tambores dos percutores, puntuais, soaron nunha anterga litúrxia, tan potente e audaz que asemellándose a un ritual Cheyenne as nubes abriron paso ao sol e conseguiron que a xente se desfixese dos paraugas e desfrutase aínda máis ao ritmo dos latidos dos bombos e caixas que lle recitaban ao público a súa tempestiva e anunciaban o comezo dunha nova edición. Logo dos sons que inxertan no espectador un sorriso involuntario, as actrices e actores da escola universitaria de teatro Rosaura, abandeirados por Sabela Gago, realizaron un banquete mímico que lle abre o apetito a esta exposición orgullosa da cultura; se cadra a máis irreverente, a máis apaixoada, a máis sedenta de principios e despedidas, de berros, nostalxias e de fame por romper cadeas innecesarias.

Os nosos compañeiros da revista Orballo e fotógrafos; David Nóvoa e Alberte Otero, captaron a mímica indecente nun gran comedor urbán onde non faltaba a pementa dos formalismos sarcásticos e o saleiro dos xestos esaxerados.

Ataviados cunha vestimenta branca e dourada, os novos teatreiros da cidade, que nunha sublevación enérxica acompasada coa multitude a cal invitaban a participar na maxia teatral, circularon e danzaron en contraste estético perceptible ata o fin da rúa, desplegando unha tea azulada, onde por baixo dela, os asistentes acompañábanos movendo as cadeiras ata entrar a formar parte deste movemento teatral que espertaba o corazón da cidade e que rematou na praza Eugenio Montes cunha representación final de cánticos e verbas recurrentes, celebrando xa todos xuntos o inicio dun festival que xa é peza fundamental na sensibilidade da cidade. A torta xa está servida, disfruten do Banquete.

Programa MITEU.

Pablo Gómez Portas