Teatro | Revista de cultura e sociedade

Unha vez máis, e xa son dúas en tres meses, organizouse en Ourense unha gala contra o cancro. O marco escollido nesta ocasión foi o Teatro Principal, baixo o nome de «Plántale Cara». Un evento no que se deron cita un número elevado de persoas, conseguindo colocarse todas as localidades, polo que se pode dicir que novamente a xente acudiu en masa ó chamamento da asociación, coa idea de crear un bo peto que axude a financiar todo o que signifique anticancro.

Sobre o escenario desplegouse o potencial de dúas personalidades que combinaron as facetas nas que mellor se desenrolan. Por un lado tivemos a Silvia Alonso, vocalista recoñecida xa a un nivel importante e que segue a medrar na súa traxectoria profesional; por outra banda, o sempre afable e expresivo actor Fernando Gabelo, cun longo camiño percorrido xa no seu haber.

Fernando Gabelo

Silvia Alonso

Non podemos esquecer, non obstante, que ambos estiveron moi ben respaldados polo conxunto jazzístico Alfonso Medela Trío, integrado por Loren Tabarés ó contrabaixo, Leo Pimentel á batería e o propio Alfonso Medela ó piano, e que a pesares de figurar coma nun segundo plano no cartel, foron alma máter do que alí se puido contemplar. Sen a súa aportación o espectáculo non sería tan vivo, seguramente.

O entretemento durou aproximadamente hora e media. A posta en escea tivo un sesgo de orixinalidade, pois entre Silvia e Fernando ían combinando os seus papeis, dinamizando o ánimo dos espectadores. Comezábase cunha lectura dun poema por parte de Gabelo, acompañado de piano, para ó rematar á lectura do mesmo comezar Silvia cunha canción respaldada, ó igual que ó longo de toda a velada, do trío.

imaxe-principal — Silvia Alonso e Alfonso Medelo

Foi sen dúbida, coma sempre, un espectáculo emotivo, de ritmo frenético por momentos e con exhibición de destreza musical e poética. Un acto reivindicativo, no que ata a propia Silvia Alonso animou ás xentes a que ergueran os seus brazos en sinal de loita, mentres entonaba como tema final unha versión do “a natural woman,” de Aretha Franklin. A proseguir logo nesa senda.

Autor: David Conde Seoane

Fotografía: Cris Armadanzas

Pasou o Nadal, época do ano no que os nenos e as nenas se converten nos verdadeiros reis e raíñas dos fogares. Cando todo lles está permitido. Poden pedir o desexo máis surrealista, o xoguete máis inaccesible, que, por arte de maxia… flash… aparece, cúmprese,… o Nadal… ese momento no ano tan máxico!!! Pero todo o bo acábase…¿ou non?

Os tempos mudaron e si antes os nenos e as nenas non se tiñan en conta para asuntos importantes, hoxe en día sobre- protexémolos de máis, converténdoos no centro de todo fogar.

Nunha sociedade rural e cun nivel económico máis ben baixo como podía ser a sociedade da Galicia fai 40 ou 50 anos, as familias pobres tiñan moitos fillos e fillas para que lle axudasen coas labores do campo e da casa (Si, era explotación infantil na maioría dos casos). A media de fillos/as por familia superaba os tres, chegando a ser oito ou nove irmáns, ou máis. As familias cun estatus socioeconómico superior só tiña un ou dous descendentes como máximo. En ambos casos, o respecto cara as persoas máis maiores inculcábase de forma férrea. Os proxenitores eran tratados con respecto e sempre de “vostede”, o igual que o mestrado, os médicos e as médicas, as persoas maiores, etc. Aínda que, hai que recoñecer, as veces era de máis. Pouco a pouco esa imaxe de “inferioridade” infantil foi mudando e o mundo dos cativos e das cativas foi gañando espazo ata tal punto que hoxe son o centro de tódolos fogares.

A compañía de teatro Els Joglars reflexiona sobre o empoderamento dos nenos e das nenas na súa obra teatral V.I.P. (VeryImportantPerson), función da que puidemos gozar en Ourense o pasado mes de novembro.

vip_cartell — Cartel oficial da obra VIP

Cunha posta en escena modernista e imaxinativa, os actores e actrices metidos na pel de nenos e nenas de curta idade relatan como a través de mimos e permisividade van dominando aos seus maiores, saíndose sempre coa súa e converténdose en pequenos e pequenas tiranos/as.

Colmado de atención dende o seu nacemento, a figura do pequeno tirano vaise formando con cada acción maliciosa non parada a tempo, con cada consentimento, sendo a separación dos pais un memento crucial para afianzar o seu “forte” carácter e aprender a levar aos seus proxenitores polo camiño que el desexa sen piedade algunha.

Els Joglars conseguen que a persoa espectadora, entre gargallada e gargallada, senta a ruborización dunha situación demasiado habitual na nosa sociedade. Unha obra chea de realismo, con unhas críticas moi boas, pero, sobre todo, moi recomendable para pais, nais, educadores/as e para todas aquelas persoas involucradas na crianza e educación dun neno/a, que como reza o proverbio africano: “Para educar a un neno, fai falla unha tribo enteira!” “Donas e Cabaleiros, ¡Desfruten da función!”