El Dub de los muchachos, as funcións rematan en Bemposta.

David Nóvoa Sequeiros — *Fotografía: David Nóvoa*

Sábado, 7 de maio, o arume a incenso comeza a invadir a sala do antigo ximnasio da “cidade dos muchachos” e o reggae soa con forza no seu interior, os vidros retumban cos graves. Chegamos xa comezado o espectáculo, Micelio xa rematara e nos equipos artesanais xa soan os Bababoom, a xente comeza a ser invadida polo ritmo a medida que avanzan os minutos. Pouco despois podemos falar con un dos organizadores do festival, Toni, o cal nos leva a carpa onde trapecistas e demais artistas ensaiaban os seus números día tras día. Alí, nun día máis acostumado a invernía e non á primaveira calurosa que nos ofrece a cidade habitualmente podemos falar con tranquilidade. Segundo nos conta, todo comeza por uns aniversarios que varios dos socios tiñan en común, que ao principio pinchaban nun garaxe, cos seus amigos. Un día decídese pasar a máis e lévase a festa ao Pueblo, éxito inesperado para os amigos. Debido a este, o que nun principio fóra algo esporádico convértese en habitual e se pasa a traer bandas e cantantes doutros lugares, cobrando unha entrada simbólica que servirá para unha posterior mellora de equipo, sempre a paseniño, coma teñen que ser as cousas. Non contentos con esa “claustrofobia” que dan os espazos cerrados decídese organizar algo ao aire libre, e ante a dúbida do lugar, e a través de diversos contactos, chégase a un acordo para organizalo na zona de Bemposta. Ao principio os organizadores estaban reticentes, xa que en experiencias pasadas as cousas non saíron ben; pero foise outorgado un voto de confianza e non habería nada do que arrepentirse; 350 persoas animáronse nunha festa na que habería artistas galegos e na que o tempo si axudaría.

Debido a este éxito, e con aforros que se van gañando de forma tanto conxunta como individual, faise un segundo evento. O curioso deste festival radica en dúas cousas: a primeira, que o dub reggae sirve coma punto de unión entre os organizadores e os asistentes, de gustos diferentes, o que fai de cuna para crear un novo movemento no xénero; segundo, o “soundsistem” que radica en que os equipos de música que escoitamos son feitos de maneira artesanal, cada grupo fai o seu, e podemos atopar equipos de miles de vatios feitos cas mans dos artistas.

Falando de presente e de futuro, podemos ver que na actual edición a variedade e maior, xa que contase con artistas de diversos puntos da península e incluso de Bristol, Inglaterra, e contábase cunha asistencia similar a da primeira edición. O día de maña, o obxectivo é facer un festival máis grande no tempo, abarcando dous días, nun lugar que en principio non será o mesmo que o destas dúas edicións, e esperando recibir algunha axuda por parte do exterior, xa que todo ata o momento ven do froito da autoxestión, e algunha pequena axuda de pequenos locais. Agora o que toca é agardar.

Voltamos despois dun rato ao ximnasio, o arume a incenso xa invadiu o local e comeza a entrar na xente que cada vez sinte máis a música, cos seus van e ven. Os Bababoom remataron xa, pero o espectáculo non comezara aínda: Koko Vega, Kobo Dadda, Dubiuggler & Pato Ranking, Ras Tanzanite e Nyahbinghidub non falaran no momento, por diante quedaban horas de música, bo ambiente e moita noite para o disfrute.

Daniel Luís Otero