Como comeza unha historia de amor? Como se supón que remata? Que deixa polo medio? A obra teatral Resaca non deixa, de seguro, a ningún espectador indiferente. A acción iníciase cunha voz recitando un suposto poema, que máis ben resulta un trabalinguas, a unha persoa querida, que gusta, e que se atopa entre o público. A partires deste intre, sucédense acontecementos cotiás reconstruíndo a memoria dos antergos daqueles que se atopan sobre o escenario. Historias reais recuperadas para poder tecer e reconstruír esa maraña que é a vida.

Confórmase o argumento en torno a unha persoa xa finada, amiga de todos os intérpretes, saíndo a relucir todas as conversas que tiveron con ela, facendo un hábil repaso de acontecementos que están agochados nos sitios máis recónditos da memoria. De feito, dáse o caso de que intentan describir todos con precisión os seus rasgos físicos e o seu carácter, mais todos varían un algo o seu alegato, sen poder chegar a un consenso absoluto.

Resaca xoga con esa idea de aquilo que queda despois dos feitos, unha especie de estela do acontecido, daquilo que cuspe o mar cara a costa. Reconstrúese a vida desa persoa falecida e a da súa familia, significando unha homenaxe sentida a esa árbore xenealóxica reconstruída a través da sucesión de escenas habilmente  recreadas no teatro.

A execución musical tamén está moi ben coidada, e ó ser tocada en vivo, colle un matiz especial, semellando reforzar moi ben a atmosfera que se quere buscar en cada momento e, como xa se dixo, esta é unha obra que remove conciencias, pois os acontecementos relatados son parte de moitas das familias que puideron asistir ó acto.

En definitiva, o espectador sae do lugar sen ter moi claro canto do alí contado pode ser real e canto ficticio, pero dende logo do que pode estar seguro é de que a resaca será moito máis levadeira se o alcohol é bo; se en vez de emborracharse para esquecer e facer do día seguinte un trámite estéril, anímase a vivir plenamente cada novo amencer;  se se anima, en definitiva, a emborracharse coa vida.

Autor: David Conde Seoane

Fotografía: Lucía Donado Calo